Γιάννης Κακλιός: «Δεν θέλω να λένε για ‘μένα ότι... κόλλησα στην καρέκλα»

Βαρβάρα Μπογδάνου

Ο αντιπρόεδρος του Επιμελητηρίου Δωδεκανήσου μιλά στη “Ροδιακή” για την 25χρονη πορεία του και την απόφασή του να αποχωρήσει

Πιστεύοντας ότι έχει… κάνει τον κύκλο του και έχει δώσει όσα μπορούσε να δώσει αποφάσισε να αποχωρήσει, παρά τις πιέσεις να μείνει… καθώς υποστηρίζει ότι πρέπει να αφήνουμε χώρο στους νέους…

Στο πέρασμα όλων αυτών των χρόνων ο αντιπρόεδρος του επιμελητηρίου Γιάννης Κακλιός γνώρισε υπουργούς, πρωθυπουργούς, επιστήμονες, ανθρώπους της αυτοδιοίκησης, πολλούς αξιόλογους ανθρώπους, και απέκτησε πολλούς φίλους…

Ομολογεί ότι το επιμελητήριο του λείπει και το θυμάται με νοσταλγία αλλά η αποχώρηση ήταν για εκείνον το αυτονόητο… και η φωνή της λογικής.

Μετά από σχεδόν 25 χρόνια παρουσίας στο ιστορικό επιμελητήριο Δωδεκανήσου αποφασίσατε να αποσυρθείτε και να μη συμμετέχετε στις διαδικασίες για την ανάδειξη της νέας διοίκησης. Πως ήρθε αυτή η απόφαση;
‘Επρεπε να το είχα κάνει πιο νωρίς …γιατί πιστεύω ότι ο καθένας κάνει τον κύκλο του. Όταν είσαι πολλά χρόνια σε ένα φορέα δεν αφήνεις και περιθώρια στους νέους να μπουν και αν μπουν δεν μπορούν να αντιδράσουν σε μία πρότασή σου ή να διαφωνήσουν. Σε έχουν κάπως… Θεοποιήσει. Αν παρέμενα θα είχα θέση και στο προεδρείο. Ήταν καλύτερα που έφυγα για να… ανοίξει θέση και για άλλον…

Τόπο δηλαδή στους νεότερους που και αυτοί έχουν όραμα, ιδέες και θέλουν να προσφέρουν;
Ναι, δε γίνεται να μένεις κάπου μια… ζωή. Μάλιστα έπρεπε να φύγω νωρίτερα, την προηγούμενη φορά, αλλά επειδή υπήρχε και άλλο ψηφοδέλτιο δεν ήθελα να χάσει ο Γιάννη (σ.σ. Πάππου) πιθανόν ψήφους που θα έπαιρνα εγώ. Τώρα που τα πράγματα ήταν σίγουρα για την εκλογή του, δεν υπήρχε πρόβλημα, ήταν πιο εύκολα. Για εμένα θα ήταν … περίπατος αλλά το ήθελα να φύγω

Οι συνάδελφοί σας, σας ζήτησαν να μείνετε και άλλο;
Ναι είχα μεγάλες πιέσεις από όλους , αλλά ήταν απόφαση ζωής είπα ότι έπρεπε να φύγω. Το έκανα όμως με βαριά καρδιά, δεν είπα θα τα παρατήσω και δεν θα ασχοληθώ ξανά για να ηρεμήσω και να είμαι στο σπίτι μου και στη δουλειά μου. Μου έκανε εντύπωση ότι το αυτονόητο έγινε πράξη ηρωισμού.

Πιστεύετε δηλαδή ότι κάποιος μετά από κάποια χρόνια έχει πλέον δώσει όσα έχει και πρέπει να αποσύρεται;
Δεν είναι νόμος αυτό αλλά όταν οι συγκυρίες σου επιτρέπουν να φύγεις είναι καλό και ας έχουν οι άλλοι την καλύτερη εικόνα για εσένα. Έτσι αν θέλετε, θα φανεί και η απουσία σου. Και εγώ το ένιωσα και στην ομοσπονδία επαγγελματικών σωματείων Δωδεκανήσου και στη ΓΣΕΒΕΕ στα νέα όργανα που συμμετείχα ότι υπήρχαν άνθρωποι φτασμένοι και δεν μπορούσα στην αρχή να φέρω κάποια αντίρρηση. Έφυγαν εκείνοι ήρθα εγώ στη θέση τους και αυτό το πράγμα το ένιωσα…

Είναι δηλαδή το φυσικό επακόλουθο στο συνδικαλισμό;
Όχι μόνο στο συνδικαλισμό αλλά παντού, στην πολιτική και αλλού. Το έχω πει πολλές φορές για άλλους και δε θέλω να το λένε οι άλλοι για εμένα ότι… κόλλησα στην καρέκλα.

Στην ερώτηση τι πήρατε όλα αυτά τα χρόνια από το Επιμελητήριο τι θα απαντούσατε;
Πήρα πολλά. Γνώρισα αξιόλογους ανθρώπους, ένιωσα όμορφα ότι προσφέρω κάτι στον τόπο μου, και ικανοποίηση ότι κάτι έκανα και εγώ, κρατάς φιλίες και διαμορφώνεις άποψη..

Μιλήσατε για φίλους, εχθρούς αποκτήσατε;
Δεν έχω εχθρούς, κανέναν, ακόμα και οι αντίπαλοί μου ήταν φίλοι. Αυτό ήταν καλό. Μπορεί να είχαμε για παράδειγμα με κάποιους αντιπαράθεση στις εκλογές, αλλά μετά δεν είχαμε κανένα θέμα. Ακόμα και στην ομοσπονδία… ήταν τρεις παρατάξεις και με πίεζαν να είμαι υποψήφιος. Μου είπαν αν δε θέλεις να είσαι μαζί μας πήγαινε με τους άλλους. Κατέβηκα λοιπόν με μία παράταξη που βγήκε δεύτερη. Μου πρότειναν όμως να βγω αντιπρόεδρος και με ψήφισαν όλοι! Ήταν απίστευτο αυτό δεν έχει ξαναγίνει…

Αυτό που καταφέραμε ήταν ότι μπήκαν άνθρωποι από διάφορα επαγγέλματα στο επιμελητήριο και ξαφνικά τα επιμελητήρια και σε άλλες περιοχές γέμισαν από… μουτζούρικα επαγγέλματα, που μέχρι τότε ήταν κάτι το ασυνήθιστο… Δεν έμπαινες εύκολα. Δεν είχες πρόσβαση. Εγώ σαν πρόεδρος του συλλόγου επισκευαστών αυτοκινήτων Ρόδου τότε, όταν ζήτησα συνάντηση με τον πρόεδρο του επιμελητηρίου μου είπαν «θα σε δεχτεί ο αντιπρόεδρος» και περίμενα δύο ώρες έξω από την πόρτα.

Και όταν ο αείμνηστος Καραγιάννης μου είπε να κατέβω, μου είπε «ότι αν ανάμεσα στη δουλειά σου και το σπίτι σου βρεις λίγο χρόνο, θα προσφέρεις αρκετά». Και αυτό έκανα. Και όταν μπήκα είπα σε όλους ότι δεν θα έχουμε τις πόρτες κλειστές και να περιμένουν οι άνθρωποι από έξω να τους δεχτούμε. Μάλιστα εγώ πήγαινα στους χώρους εργασίας τους και τους έβρισκα και αυτό τους άρεσε…

Ποιος σας παρακίνησε να ασχοληθείτε;
Ο Γιώργος Καραγιάννης ο πρόεδρος… είχαμε μία μέρα συνέλευση στο σύλλογο και τον κάλεσα να μας μιλήσει και με άκουσε και μου ζήτησε να κατέβω. Ο Καραγιάννης ήταν μεγάλη προσωπικότητα. Είχε εκτόπισμα, ήταν πρωτοπόρος και είχε λόγο στα υπουργεία… ήταν ισορροπιστής… Ο κάθε πρόεδρος είχε και την προσωπικότητά του… Αυτή τη στιγμή όμως πιστεύω ότι το επιμελητήριο έχει την καλύτερη διοίκηση με τον Γιάννη Πάππου να έχει την εμπειρία ενώ απέκτησε και μία δυναμική. Έχει δύο αντιπροέδρους έμπειρους έχει μία γυναίκα με οργανωτικό πνεύμα και άλλα ικανά πρόσωπα από το βόρειο συγκρότημα…

Είναι μία διοίκηση η οποία λόγω των καταστάσεων θα δοκιμαστεί πάρα πολύ…
Πιστεύω ότι θα φέρει αποτελέσματα γιατί υπάρχει χημεία μεταξύ τους, και έχουν άψογη συνεργασία. Επίσης υπάρχει μία εξωστρέφεια…

Πριν σας ρώτησα τι πήρατε από το επιμελητήριο, τώρα θα σας ρωτήσω τι δώσατε στο επιμελητήριο Δωδεκανήσου;
Ίσως έδειξα τον τρόπο πώς να δίνουμε απλές λύσεις, πιο βατές καθώς έβλεπα τα πράγματα πιο πρακτικά. Και επίσης το γεγονός ότι δεν είχα προστριβές με κανέναν, με δέχονταν ευχάριστα λόγω του χαρακτήρα μου. Είχαμε διαφορές στις απόψεις αλλά ποτέ δεν υπήρχαν προστριβές. Δεν κρατούσα κακίες… Ίσως όμως οφείλω μία συγγνώμη για τα πράγματα που δεν κατάφερα να κάνω!

Τι πιστεύετε ότι δεν καταφέρατε να κάνετε;
Ίσως κάποια πράγματα που περίμεναν οι άλλοι να κάνουμε, είτε για κάτι που προσπαθήσαμε και δεν τα καταφέραμε… Όταν υπάρχει κάτι που προσπαθώ να κάνω και το προσπαθώ… εκατό φορές για παράδειγμα και δεν το καταφέρνω εσύ μετράς το αποτέλεσμα. Αν δεν έρθει λές: τι έκανε ο Γιάννης, τι έκανε το επιμελητήριο… Αλλά προσπάθειες έγιναν…

Σας έχει μείνει κάτι όλα αυτά τα χρόνια που να το θυμάστε με χαρά και συγκίνηση;
Εκτός από την τιμή που μου έκαναν στο επιμελητήριο και με τίμησαν, αυτό που μου έμεινε ήταν τότε με το κρουαζιερόπλοιο Zenith το οποίο είχε πάει στον Πειραιά και είχαν γίνει τα επεισόδια. Με παίρνει τηλέφωνο τότε ο πρόεδρος ο Γιώργος Χατζημάρκος στις 5 το απόγευμα και μου ζήτησε να πάω στο γραφείο του. Δεν θα μας πάρει πάνω από δύο ώρες μου είπε.

Φύγαμε το άλλο πρωί στις 6, αλλά το θέμα το λύσαμε. Όταν έφτασε το κρουαζιερόπλοιο στη Ρόδο δεν είχε γίνει τίποτα και οι επισκέπτες έμειναν ευχαριστημένοι. Κινητοποιήσαμε τους πάντες μέσα στα μεσάνυχτα και μέχρι τα ξημερώματα τα είχαμε ετοιμάσει όλα. Φύγαμε κουρασμένοι, νηστικοί ταλαιπωρημένοι αλλά ικανοποιημένοι που είχαμε κανονίσει τα πάντα. Αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ…

Επίσης δεν θα ξεχάσω και τη μεγάλη συγκέντρωση που διοργανώσαμε πριν από πολλά χρόνια στη Ρόδο για τον ΦΠΑ, αλλά και το κλείσιμο της εφορείας… Ήταν κάτι που δεν είχε ξαναγίνει...

Διαπιστώνετε όμως και εσείς ότι σήμερα τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα για τις επιχειρήσεις…
Την τελευταία τριετία το 58% των κερδών των επιχειρήσεων πήγε σε φόρους. Είναι στοιχεία που μόλις πήρα. Εμείς είχαμε προτείνει από την ομοσπονδία τις 120 δόσεις καθώς θα έβαζαν τον κόσμο σε μία σειρά για να τακτοποιήσει τις υποχρεώσεις του ώστε να μπορεί να πάρει και χρήματα.

Τώρα που δεν είστε στο επιμελητήριο;
Με παίρνουν ακόμα τηλέφωνο, με ρωτάνε με συμβουλεύονται… παρά το ότι δε συμμετέχω σε τίποτα. Είμαι όμως ενεργός πολίτης, αν δω κάτι στραβό θα πάρω τηλέφωνο, θα πάω στις εκδηλώσεις που διοργανώνονται κυρίως στο επιμελητήριο, θα συμμετάσχω όπως έκανα και παλιά, γιατί ήθελα να ενημερώνομαι… Είναι εμπειρίες αυτά…

Αν θέλετε να κάνετε έναν απολογισμό της πορείας σας όλων αυτών των χρόνων στο επιμελητήριο, τι θα λέγατε;
Το Επιμελητήριο με… γέμισε. Το ήθελα και τώρα μου λείπει. Όμως ο κύκλος έκλεισε. Η φωνή της λογικής λέει ότι έπρεπε να φύγω και μάλιστα πιο νωρίς. Συνεχίζω όμως να μιλάω με τα μέλη της διοικητικής επιτροπής είναι άλλωστε φίλοι μου… Και με τους υπαλλήλους είχα καλές σχέσεις. Κάποιοι δάκρυσαν που έφυγα, αλλά τους είπα θα έρχομαι να σας βρίσκω. Ήταν μία εμπειρία ζωής και έχω ωραίες αναμνήσεις.

Αναφέρεστε με ιδιαίτερη εκτίμηση και αγάπη στο πρόσωπο του σημερινού περιφερειάρχη, έχοντας δουλέψει μαζί του όταν ήταν πρόεδρος στο επιμελητήριο. Εάν ο Γιώργος Χατζημάρκος σας προτείνει να είστε μαζί του στο ψηφοδέλτιο και πάλι για την περιφέρεια τι θα κάνετε;
Ο Γιώργος είναι σαν αδελφός μου αλλά αυτή τη στιγμή δεν θέλω να είμαι πουθενά. Θα έλεγα «όχι». Ειδικά η περιφέρεια θέλει πολύ χρόνο, και λόγω της νησιωτικότητας δεν είναι εύκολο, θα πρέπει να αφήσεις τη δουλειά σου. Αυτό που οραματίζομαι εγώ δεν θα μπορούσα να το καταφέρω υπό αυτές τις συνθήκες. Εκείνο όμως που θα ήταν για εμένα πρόκληση είναι να ασχοληθώ με την Παλιά Πόλη, την οποία λατρεύω… θα ήμουν όλη μέρα εκεί αν είχα την αρμοδιότητα…