Μεσαιωνολόγιο: Νεκρομαντεία, η επικοινωνία με τον άλλο κόσμο...
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΚΕ 1107 ΦΟΡΕΣ
ΠΑΡΑΞΕΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΣΑΙΩΝΑ …
Αν και η νεκρομαντεία μοιάζει με πρακτική που …ταιριάζει απόλυτα στο Μεσαίωνα, έχει τις ρίζες της στην αρχαιότητα! Διασημότερο νεκρομαντείο δε θεωρείται αυτό του Αχέροντα όπου πίστευαν ότι βρισκόταν η Πύλη για τον κόσμο του Άδη. Εκεί πήγαιναν οι πιστοί για να συναντήσουν τις ψυχές των νεκρών που, μετά την απελευθέρωσή τους από το σώμα, αποκτούσαν την ικανότητα να προβλέπουν το μέλλον...
H νεκρομαντεία είναι, κατά πολλούς, μια μορφή μαγείας, που επιδιώκει την αναζήτηση ενός φαντάσματος (πνεύματος) και την προσπάθεια επικοινωνίας με αυτό, είτε μέσω της επίκλησης του ή της χρησιμοποίησης του σώματός των νεκρών, με σκοπό την πρόβλεψη του μέλλοντος ή την ανακάλυψη της κρυμμένης γνώσης.
Η παραδοσιακή νεκρομαντεία βασιζόταν πάνω στη χρήση των λειψάνων ως γέφυρα επικοινωνίας με την "σκιά" του νεκρού ατόμου. Τέτοια λείψανα ήταν: κόκαλα, δέρμα, μαλλιά και νύχια του πτώματος αλλά και μέλη του σώματος όπως χέρια, δόντια και μάτια.
Το κρανίο θεωρούσαν πως ήταν ιδιαιτέρα χρήσιμο, μιας και «στέγαζε» τα όργανα των αισθήσεων της όρασης και της ακοής, τις αισθήσεις με τις οποίες ο νεκρός αποκτούσε μυστικά και γνώση...
Η μεσαιωνική νεκρομαντεία πιθανόν να αποτελούσε έναν συνδυασμό ισλαμικού μυστικισμού και μαγείας εμπνευσμένης από τη χριστιανική θεοφιλοσοφία και τις εβραϊκές παραδόσεις. Οι ισλαμικές επιρροές είναι εμφανείς σε τελετουργίες που επιλέγουν τις διαφορετικές φάσεις του φεγγαριού, τη θέση του ηλίου, την ημέρα και ώρα.
Ο εξαγνισμός με καπνό και το θάψιμο εικόνων συναντώνται τόσο στην αραβική αστρική μαγεία όσο και στη νεκρομαντεία. Οι χριστιανικές και εβραϊκές επιρροές εμφανίζονται στα σύμβολα και στις μεθόδους εξορκισμού που χρησιμοποιούνται στις τελετουργίες επίκλησης των πνευμάτων.
Στο Μεσαίωνα οι συγγραφείς πίστευαν ότι η πραγματική ανάσταση απαιτούσε τη βοήθεια του Θεού και είδαν την πρακτική της νεκρομαντείας ως την επίκληση δαιμόνων που πήραν την μορφή πνευμάτων. Η πρακτική αυτή συνδέθηκε με τη μαύρη μαγεία και η Καθολική Εκκλησία την καταδίκασε. Αν και οι νεκρομάντες καταδικάζονταν στην πυρά ή την κρεμάλα, εκείνη την περίοδο η νεκρομαντεία άνθισε και εξαπλώθηκε με τρομερή ταχύτητα!
Όσοι ασκούσαν την πρακτική αυτή ήταν συχνά, αν και όχι πάντα, μέλη του χριστιανικού κλήρου. Άλλοι προέρχονταν από τις ανώτερες κοινωνικές τάξεις, αφού ήταν εγγράμματοι και μορφωμένοι. Οι περισσότεροι κατείχαν βασικές γνώσεις εξορκισμού και μαγείας και είχαν πρόσβαση σε κείμενα αστρολογίας και δαιμονολογίας. Συνδέονταν με την κοινή πίστη της χειραγώγησης των πνευματικών οντοτήτων - ιδιαίτερα των δαιμόνων - και της άσκησης μαγικών πρακτικών. Η εκπαίδευση των κληρικών ήταν άτυπη και η πανεπιστημιακή εκπαίδευση σπάνια.
Οι περισσότεροι εκπαιδεύονταν στο πλαίσιο μαθητείας και έπρεπε να έχουν βασικές γνώσεις λατινικών, τελετουργιών και διδασκαλίας. Αυτή η εκπαίδευση δεν ήταν πάντα συνδεδεμένη με την πνευματική καθοδήγηση και αυτό επέτρεψε σε ορισμένους φιλόδοξους κληρικούς να συνδυάσουν τις χριστιανικές τελετές με τις αποκρυφιστικές πρακτικές, παρά την καταδίκη της νεκρομαντείας.
Οι νεκρομάντες πίστευαν ότι θα μπορούσαν να πετύχουν τρία πράγματα: χειραγώγηση της θέλησης, δημιουργία ψευδαισθήσεων και απόκτηση της γνώσης:
- Η χειραγώγηση της θέλησης επηρεάζει το μυαλό και τη βούληση άλλων ανθρώπων, ζώων ή πνευμάτων. Οι δαίμονες καλούνται να προκαλέσουν οδύνη στους άλλους, «να τους οδηγήσουν στην τρέλα», να τους εμποτίσουν με αγάπη ή μίσος, να κερδίσουν την εύνοιά τους ή να τους υποχρεώσουν να κάνουν ή να μην κάνουν κάποια πράξη.
- Οι ψευδαισθήσεις περιλαμβάνουν την φαινομενική αναβίωση των νεκρών ή τρόπο μεταφοράς (στον κόσμο των νεκρών).
- Η γνώση υποτίθεται ότι αποκτάται όταν οι δαίμονες παρέχουν πληροφορίες για διάφορα πράγματα. Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει τον εντοπισμό εγκληματιών, την εύρεση στοιχείων ή πραγμάτων ή την αποκάλυψη μελλοντικών γεγονότων.
Η πρακτική της εκτέλεσης της μεσαιωνικής νεκρομαντείας περιελάμβανε συνήθως το σχηματισμό μαγικών κύκλων, ξόρκια και θυσίες, όπως παρουσιάζονται στο Εγχειρίδιο της Δαιμονικής Μαγείας του Μονάχου του 15ου αι.:
- Οι κύκλοι συνήθως εντοπίζονταν στο έδαφος, αν και μερικές φορές χρησιμοποιούνταν υφάσματα και περγαμηνές (με σχέδια κύκλων). Διάφορα αντικείμενα, σχήματα, σύμβολα και γράμματα μπορεί να σχεδιάζονταν ή να τοποθετούνταν μέσα σε αυτούς, που αντιπροσώπευαν ένα μίγμα χριστιανικών και απόκρυφων ιδεών. Οι κύκλοι πίστευαν ότι ενδυνάμωναν και προστάτευαν αυτά που περιείχαν μέσα, συμπεριλαμβανομένου του νεκρομάντη, από τους ίδιους τους δαίμονες που επικαλούταν.
- Τα μαγικά ξόρκια ήταν η μέθοδος επικοινωνίας με τους δαίμονες για να μπορέσουν να εισέλθουν στο φυσικό κόσμο. Χρησιμοποιούσαν συνήθως τη δύναμη ειδικών λέξεων και στάσεων για να τους καλέσουν και συχνά ενσωμάτωναν τη χρήση χριστιανικών προσευχών ή βιβλικών στίχων. Αυτά τα ξόρκια μπορεί να επαναλαμβάνονταν διαδοχικά ή να επαναλαμβάνονταν σε διαφορετικές κατευθύνσεις μέχρι να ολοκληρωθεί η επίκληση.
- Η θυσία ήταν το αντίτιμο για την πρόσκληση του πνεύματος. Μπορεί να περιλάμβανε τη σάρκα ενός ανθρώπου ή ενός ζώου ή θα μπορούσε μερικές φορές να είναι κάτι πιο απλό, όπως η προσφορά ενός συγκεκριμένου αντικειμένου. Οι οδηγίες για τον τρόπο απόκτησης αυτών των στοιχείων ήταν συνήθως συγκεκριμένες. Ο χρόνος, η τοποθεσία και η μέθοδος συγκέντρωσης αντικειμένων για τις θυσίες μπορούσαν επίσης να διαδραματίσουν σημαντικό ρόλο στο τελετουργικό.
Οι σπάνιες εξομολογήσεις εκείνων που κατηγορήθηκαν για νεκρομαντεία υποδηλώνουν ότι υπήρχε ένα μεγάλο εύρος από ξόρκια και συναφών μαγικών πειραματισμών. Σύμφωνα με τον ιστορικό Richard Kieckhefer, όπως φαίνεται από τα αρχεία ενός Παρισινού εκκλησιαστικού δικαστηρίου του 1323: «μία ομάδα σχεδίαζε να επικαλεστεί τον δαίμονα Berich μέσα σε ένα κύκλο που κατασκευάστηκε από λωρίδες δέρματος γάτας» και αυτό είναι που η Εκκλησία όριζε ως "νεκρομαντεία".
Ο αλχημιστής Herbert Stanley Redgrove ισχυριζόταν ότι η νεκρομαντεία είναι ένας από τους τρεις κύριους κλάδους της μεσαιωνικής τελετουργικής μαγείας, μαζί με τη μαύρη μαγεία και τη λευκή μαγεία. Αυτό δε συνάδει με τους σύγχρονους ισχυρισμούς, οι οποίοι συχνά συγχέουν τη «μαύρη μαγεία» με τη «νεκρομαντεία».
Η νεκρομαντεία ασκείται και σήμερα αλλά η πρακτική της, τουλάχιστον στο δυτικό κόσμο, περιορίζεται στις επικλήσεις του νεκρομάντη με σκοπό να επικοινωνήσει με κάποιο πνεύμα και δεν χρησιμοποιούνται πλέον τα λείψανα των νεκρών. Αν μη τι άλλο, η βεβήλωση πτωμάτων ανέκαθεν διωκόταν και διώκεται ποινικά.
Πηγές:
www.newworldencyclopedia.org
www.medievalists.net
www.newadvent.org
odysseus.culture.gr
www.sciencia.cat
www.artofwise.gr
www.folklore.ee
en.wikipedia.org
Ακολουθήστε τη Ροδιακή στο Google News
