Άνιση αναμέτρηση

Φίλιππος Ζάχαρης

Οι αναμετρήσεις με τον εαυτό μας και με τους άλλους στη χώρα των κάθε λογής ελλειμμάτων είναι πολλές.

Ο σημερινός τρόπος ζωής στην Ελλάδα έχει ανοίξει προ πολλού τους ασκούς του Αιόλου για μια ατέρμονη βεντέτα μεταξύ κάποιων εξ ημών και του συστήματος εξουσίας, που έχει απλώσει την κυριαρχία του σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικο-οικονομικής ζωής. Πρόκειται για μια σκληρή αναμέτρηση με πολλές απώλειες κυρίως σε προσωπικό επίπεδο, μιας και οι μηχανισμοί εξουσίας εξακολουθούν να παραμένουν αλώβητοι.

Οι αρχικές αψιμαχίες μετατρέπονται σε πεδία μαχών, με αποτέλεσμα οι όποιες ικανότητες στο ιεραρχικό (πάντα) μοντέλο ζωής να χάνονται, γιατί αυτή ακριβώς η άνιση αναμέτρηση βυθίζει στην απελπισία τον κάθε οργανωτικό και ευαίσθητο παράλληλα χαρακτήρα.

Θα έλεγε κανείς πως ειδικά στην Ελλάδα όπου οι νοοτροπίες είναι ακόμη πολύ πίσω από κάθε άποψη, οι ευκαιρίες όχι απλώς λιγοστεύουν αλλά είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, με τις πιθανότητες πνευματικής επιβίωσης να είναι μηδαμινές λόγω ακριβώς αυτού του πεδίου προφερόμενων ασυναρτησιών σε πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο, ασυναρτησίες που εκφράζονται από άσχετους ανθρώπους σε καίριες όμως θέσεις.

Δίνοντας όλοι αυτοί το κακό παράδειγμα κατορθώνουν απλώς να συντηρούν τη νοσηρότητα σε όλα τα επίπεδα, ωθώντας παράλληλα όλους εκείνους που αγωνίζονται να επιβιώσουν στην αμφισβήτηση του ίδιου τους του εαυτού και κατ΄επέκταση των ικανοτήτων τους. Αυτό δεν είναι παρά η απαρχή μιας τραγωδίας που εκτυλίσσεται επί πολλές συναπτές δεκαετίες στην Ελλάδα, από τότε που η κομματοκρατία διέλυσε στην κυριολεξία κάθε ψήγμα δημοκρατίας και αξιοκρατίας υφίστατο μεταπολεμικά. Αυτή η κατάσταση επικρατεί και σήμερα και όλοι όσοι το αμφισβητούν, απλώς κάνουν τη δουλειά τους ως γνήσιοι επαγγελματίες της παραπληροφόρησης.

Η Ελλάδα στην οποία αναφέρομαι, είναι μια χώρα βυθισμένη στην ανομία και τη διαφθορά σε όλα τα επίπεδα, και αυτός που θέλει απλώς να διεκπεραιώσει την υπόθεσή του, βρίσκεται αντιμέτωπος με το γραφειοκρατικό τέρας που πολλές κυβερνήσεις βάλλουν κατά του σε λεκτικό επίπεδο αλλά στην πράξη κάνουν πως δεν βλέπουν.

Μιλώ για εκείνες τις κυβερνήσεις που τολμούν και ψελλίζουν πως η Ελλάδα είναι ευρωπαϊκή χώρα και πως αυτό που τάχα χρειάζεται, είναι η εφαρμογή των νόμων. Ελλάδα όμως είναι και άλλα πράγματα όπως η ισχυρή εντύπωση των πολιτών ότι οι εκλεγέντες βουλευτές έχουν αποκλειστική αρμοδιότητα την άσκηση της πολιτικής, πως εκείνοι βρίσκονται μακριά και πως δεν είναι ειδικοί να διεκδικήσουν ούτε καν τα στοιχειώδη δικαιώματά τους. Εξού και η περίφημη ρήση του τύπου «σιγά μην αλλάξω εγώ την κατάσταση!», μια φράση που καταδυναστεύει την κατά τα άλλα γενναία ελληνική ψυχή.

Με τη σημερινή κυβέρνηση αλλά και την προηγούμενη κλείνει ο κύκλος της μεταπολίτευσης, μιας και η ταφόπλακα έχει ήδη μπει για τις επερχόμενες γενιές. Ποιοι θα πρέπει να αντισταθούν; Μα φυσικά και πάλι οι νέοι αυτής της χώρας, όσοι τουλάχιστον έχουν απομείνει με καθαρό μυαλό και δεν έχουν μεταναστεύσει στην Ευρώπη και αλλού.

Προσέξατε κάτι; Πάντα όταν μιλάμε για την Ευρώπη, είναι σαν να αναφερόμαστε σε κάτι μακρινό από εμάς, κάτι που πάντα θαυμάζουμε όταν επισκεπτόμαστε τις ευρωπαϊκές πόλεις: τον πολιτισμό. Που φυσικά εδώ δεν υπάρχει.

Στην Ελλάδα έχει γεμίσει ο τόπος από πολίτες που έχουν «άκρες» με τις εκάστοτε κυβερνήσεις, από ειδήμονες στα οικονομικά και ατσίδες της πολιτικής. Δεν θα βρείτε ποτέ μειωμένο τον κατάλογο όλων αυτών που ισχυρίζονται πως τα ξέρουν όλα και ιδίως τα λατρευτικά και σαγηνευτικά παρασκήνια.

Η αναμέτρηση λοιπόν σε προσωπικό επίπεδο κάποιων ανθρώπων που επέλεξαν να βρίσκονται πλησίον της Παιδείας και της κουλτούρας, η αυτοαμφισβήτηση λόγω αφόρητης πίεσης της αμορφωσιάς και της ανεπαρκούς πνευματικής καλλιέργειας, η παρατεταμένη μάχη με το ευτελές στη χώρα των άνισων ευκαιριών, είναι αφενός μια άνιση αναμέτρηση αλλά πάνω απ’ όλα μια θυσία στον λαϊκισμό και την πολυλογία που χαρακτηρίζει τη μάζα των Νεοελλήνων.

Πρόκειται για μια τραγωδία που συνεχίζεται αδιάλειπτα και παρατεταμένα. Μια άνιση αναμέτρηση μεταξύ ηθικών αξιών και υποκουλτούρας που καθορίζεται από τους αλώβητους μηχανισμούς εξουσίας στην Ελλάδα. Με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα, που συνοδεύονται από τους εν χορώ θρήνους πως τα καλύτερα μυαλά έχουν φύγει πια από τη χώρα. Και καλώς έχουν κάνει.