Η Ροδίτισσα φοιτήτρια στη Νότια Κορέα!

Pοδούλα Λουλουδάκη

H 19χρονη Κατερίνα Παπαβασιλείου από τ’ Αφάντου, μιλά για τη μακρινή χώρα που προσελκύει πια όλο και περισσότερους φοιτητές

Πρώτη φορά το άκουγα: φοιτήτρια στη Νότια Κορέα! Είναι που δεν ήξερα ότι η εκπαίδευση είναι από τις εθνικές προτεραιότητες σ’ αυτήν τη χώρα, κι ότι συγκεντρώνονται φοιτητές απ’ όλο τον κόσμο κυρίως για σύγχρονα επαγγέλματα που απαιτούν εξειδίκευση και προσήλωση.

Η Κατερίνα Παπαβασιλείου, στα 19 της πια, που έχει δύο προφίλ στο Facebook,αγαπούσε τη Νότια Κορέα από παιδί, μάθαινε τη γλώσσα ενώ ζούσε ακόμα στ’ Αφάντου και πήγαινε σχολείο, κι ονειρευόταν ουρανοξύστες και δυνατότητες που αποκαλύπτονται μόνον όταν παντρεύεται η παράδοση με τη σύγχρονη αισθητική. Σαν να γεννήθηκε για να πάει να ζήσει εκεί λένε όσοι τη γνωρίζουν, και οι σπουδές είναι το μέσον.

Πώς αντιδράς όταν το παιδί σου κάνει τέτοια επιλογή; Με επιφύλαξη προφανώς, μέχρι να καταλάβεις τη συγκλονιστική διαφορά της ζωής στη Νότια και τη Βόρεια Κορέα. Μια υπερσύγχρονη χώρα 50 εκατομμυρίων κατοίκων που προσφέρει πληθώρα επιλογών και δυνατοτήτων αν μετατρέψεις το ευρώ σε γουόν! Όταν ρώτησα τον μπαμπά Γιάννη Παπαβασιλείου, μού είπε ότι το κόστος ζωής για ένα φοιτητή εκεί μπορεί να συγκριθεί με το κόστος για ένα φοιτητή στο Λονδίνο.

Στη Σεούλ, την πρωτεύουσα των 10 εκατομμυρίων που ξαναγεννήθηκε από τις στάχτες της, ζει λοιπόν και σπουδάζει η Κατερίνα που τώρα έχει λίγες μέρες διακοπές και με ειδοποίησε ότι έχει χρόνο να μιλήσουμε, φτάνει να υπολογίσουμε τις επτά ώρες διαφοράς, που μας χωρίζουν.

«Έχουμε χειμώνα κι εδώ, μου λέει στο τηλέφωνο, χιόνιζε στην αρχή της περασμένης εβδομάδας. H βροχερή περίοδος είναι το καλοκαίρι. Κάνει ζέστη, αλλά έχουμε και πολλή βροχή».

Μένεις κοντά στο πανεπιστήμιό σου;
Το πανεπιστήμιο στο οποίο φοιτώ, το Seoul National University, είναι στα σύνορα της πόλης, κι εκεί είναι και το δικό μου διαμέρισμα. Είναι πολύ μεγάλο το πανεπιστήμιο, έχει μέχρι τμήμα Ιατρικής. Σε όλα τα πανεπιστήμια εδώ πληρώνεις δίδακτρα, είτε είναι ιδιωτικά, είτε δημόσια.

Σε τι γλώσσα γίνεται η διδασκαλία; Με τα Κορεάτικα πώς τα πάς;
Στα Κορεάτικα γίνεται. Μ’ αρέσει η γλώσσα αυτή. Από πολύ μικρή μάθαινα για τη Νότια Κορέα, τον πολιτισμό της, τα αξιοθέατα, τη γλώσσα της. Έμαθα κάποια Κορεάτικα από την ασχολία μου με τη χώρα. Μετά βρήκα στη Ρόδο δασκάλα και ξεκίνησα να μαθαίνω. Έχει πολλή γραμματική η γλώσσα αυτή, αλλά επειδή μου αρέσει τη μαθαίνω γρήγορα. Μέχρι τώρα μάθαινα τη γλώσσα, τώρα έχουμε διακοπές δύο εβδομάδων, κι αμέσως μετά, μέσα στο Μάρτιο ξεκινάω τα μαθήματα στο πανεπιστήμιο, στη Σχολή μου την Καλών Τεχνών.

Από πότε βρίσκεσαι στη Σεούλ;
Από τον προηγούμενο Αύγουστο. Είχαμε έρθει με τον πατέρα μου και πέρυσι το Μάρτιο, για πρώτη φορά, για να δούμε πώς είναι και ενθουσιάστηκα, τη βρήκα πιο όμορφη και πιο εξελιγμένη κι απ’ ό,τι την περίμενα.

Είναι εύκολο να βρει κανείς σπίτι και πόσο κοστίζει για ένα φοιτητή;
Τα σπίτια είναι ακριβά. Εγώ μένω σε διαμέρισμα όμως ξέρω δύο Έλληνες που μένουν σε δωμάτια τα οποία είναι πολύ μικρά και ακούγονται και τόσο πολύ από το διπλανό δωμάτιο που δεν μπορούν να μιλήσουν ούτε στο τηλέφωνο.

Πώς περνάς τώρα, τις δύο αυτές εβδομάδες πριν ξεκινήσεις κανονικά τη Σχολή σου;
Είναι πολύ ωραία, έχω πολλά να κάνω αν και λόγω του Κορωνοϊού είναι όλοι πολύ προσεκτικοί. Έχουμε 50 νέα κρούσματα, τα περισσότερα στα νότια της χώρας. Συνολικά έχουμε 104 κρούσματα. Όμως εδώ είναι πολύ οργανωμένοι. Αντισηπτικά παντού και μάσκες για την περίπτωση που έχεις αμελήσει να πάρεις, ενώ μέσα στο Μετρό από τα ηχεία δίνουν οδηγίες στα Κορεάτικα, στα Κινέζικα, στα Αγγλικά και στα Ιαπωνικά… Υπάρχουν αφίσες σε πολλά σημεία… Έχει μεγάλη οργάνωση ως χώρα, μ’ αρέσει ο τρόπος ζωής τους, ταιριάζω μ’ αυτόν, υπάρχουν πάρα πολλά πράγματα να κάνεις από το να τραγουδήσεις καραόκε μέχρι οτιδήποτε άλλο σκεφτείς. Το φαγητό τους είναι πολύ υγιεινό, αλλά καυτερό. Σε κάθε γεύμα υπάρχει το κυρίως πιάτο και πολλά μικρά-μικρά συνοδευτικά πιατάκια καθώς και μία σούπα.

Η δυσκολία που συνάντησες σ’ αυτή τη χώρα, ποια είναι;
Δεν ξεχωρίζω κάτι, μου έλεγαν «ίσως το μετανιώσεις…», ή οι γονείς μου ανησυχούσαν για την απόσταση και για το ότι ήμουν μόνο 18 χρονών… Δεν συνέβη τίποτα. Δεν υπάρχει εγκληματικότητα. Μπορείς να έχεις το λάπτοπ σου ενώ είσαι στο Μετρό, πίσω στην τσάντα σου, μπορείς να κυκλοφορείς άνετα, οι Κορεάτες είναι ευγενικοί άνθρωποι, ως λαός σέβονται και κάνουν και μια ελαφριά υπόκλιση με το κεφάλι, όταν λένε ευχαριστώ. Αυτό έμαθα να κάνω πια κι εγώ.

Πώς μας βλέπουν εμάς τους Έλληνες;
Όλοι ξέρουν για την ιστορία και τη μυθολογία μας. Έχω μια φίλη από το Χονγκ Κονγκ που έχει κάνει διακοπές στη Σαντορίνη… Μας θεωρούν φίλους, ξέρουν ότι Έλληνες πολέμησαν δίπλα τους, στον πόλεμο της Κορέας.

Με Έλληνες κάνεις παρέα; Υπάρχει άλλος Ροδίτης φοιτητής στη Σεούλ;
Δεν συναντιέμαι με κανέναν Έλληνα, δεν ξέρω αν υπάρχει άλλος Ροδίτης. Έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους από πάρα πολλές χώρες.

Τι θέλεις να γίνεις στην πραγματικότητα, βλέπεις να μένεις εκεί τελικά.
Θέλω να γίνω καλλιτέχνης, συνδυάζοντας πολλά και αξιοποιώντας τις δυνατότητες που δίνονται εδώ. Ναι, θέλω να μείνω, δεν έχω έρθει για διακοπές.

Από τη Ρόδο τι σου λείπει ποιο πολύ;
Θέλω να δω το σκυλάκι μου.

Αν ήμασταν στη Νότια Κορέα θα λέγαμε «ευχαριστώ» η μιά στην άλλη, με μία ελαφριά υπόκλιση. Τώρα μας χώριζαν εκατομμύρια μίλια. Σε λίγες ημέρες θα πάει να την επισκεφτεί ο πατέρας της ο Γιάννης που τώρα βρίσκεται στην Αθήνα, για λίγο.

«Να μου κρατήσεις εφημερίδα» μου είπε στο τηλέφωνο, «λείπω αυτές τις μέρες».
Άλλη γενιά, που εκτιμά το χαρτί και το μελάνι. Το χαρτί, που έχει άλλη χάρη!