Έλενα Γιαννίκη: Eίμαι περήφανη για τον αδελφό μου που δίνει τη μάχη στην πρώτη γραμμή
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΚΕ 4945 ΦΟΡΕΣ
«Τη στιγμή που θα αγκαλιαστούμε στη Ρόδο, θα είναι μια γιορτή ευτυχίας» τονίζει η Έλενα Γιαννίκη
Οι περισσότεροι στη μικρή κοινωνία της Ρόδου, γνωρίζουμε την Έλενα Γιαννίκη. Είναι η ΕλληνοΪταλίδα δικηγόρος, με ενεργό ρόλο στον τόπο μας, μέσα από τη δουλειά της και όχι μόνο.
Έχει επαγγελματική εμπειρία, μεταξύ άλλων με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και με το Υπουργείο Εξωτερικών, ενώ τα τελευταία χρόνια συνεργάζεται με την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες.
Τις δύσκολες μέρες που βιώνουμε λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού, η Έλενα τις βιώνει σε πολλαπλάσιο επίπεδο, καθώς οι δεκάδες συγγενείς της στην Ιταλία αλλά και ο αδελφός της Αττίλιο που είναι ιατρός μένει στη Νότια Ιταλία, της μεταφέρουν καθημερινά την τραγική κατάσταση εκεί, εξαιτίας της έξαρσης του ιού και των χιλιάδων νεκρών από αυτόν… Και για τον λόγο αυτό, προσπαθεί μέσα από τις αναρτήσεις της στο facebook, να «ταρακουνήσει» όσο μπορεί και εμάς εδώ στο νησί, από την πρώτη στιγμή που άρχισε η πανδημία να πλήττει την Ιταλία. Ίσως κάποιες από τις αναρτήσεις της να είναι «σκληρές» ή ακόμη και επικριτικές, είναι μάλλον όμως ο μόνος τρόπος να μας μεταφέρει τι γίνεται στη γειτονική χώρα. Και πιστεύω πως σε ένα μεγάλο βαθμό το έχει καταφέρει.
Σήμερα η «Ροδιακή» δημοσιεύει τη διαδικτυακή συζήτηση που είχε μαζί της, προκειμένου να μας μεταφέρει το κλίμα στην Ιταλία μέσα από όσα ακούει και συζητάει, αλλά και από τα όσα βιώνει ο αδελφός της, του οποίου τη φωτογραφία δημοσιεύει αποκλειστικά στη «Ροδιακή».
Κυρία Γιαννίκη, έχετε ελληνική και ιταλική καταγωγή, είστε δικηγόρος στη Ρόδο και σας γνωρίζουμε τα τελευταία χρόνια από τη δράση σας στο χώρο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ωστόσο τις τελευταίες εβδομάδες έχουμε παρακολουθήσει τις αναρτήσεις σας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, κυρίως για τη δραματική κατάσταση στην Ιταλία, λόγω της πανδημίας του Covid-19. Θα θέλαμε να μας μιλήσετε για όσα συμβαίνουν.
Ευχαριστώ ειλικρινά για την ευαισθησία σας, κυρία Τσοπανάκη, και για τη δυνατότητα που μου δίνετε μέσω της «Ροδιακής», να εκφράσω τις αγωνίες σε προσωπικό αλλά και κοινωνικό επίπεδο, λόγω της πρωτοφανούς αυτής παγκόσμιας κατάστασης που έχει συγκλονίσει τον καθένα και καθεμία από εμάς.
Πράγματι ζούμε στη Ρόδο, με τη μητέρα μου, η οποία είναι Ιταλίδα και το σύντροφό μου που είναι από επίσης από το Μπάρι της Ιταλίας. Είμαστε ουσιαστικά από κάθε άποψη μια ιταλική οικογένεια που ζει στην Ελλάδα, την οποία οι δικοί μου λατρεύουν. Από τα τέλη Ιανουαρίου παρακολουθώντας στενά καθημερινά τα ιταλικά και άλλα διεθνή ΜΜΕ, συνειδητοποιούσαμε ότι η κατάσταση εκεί στη χώρα, οπότε και στην ευρωπαϊκή ήπειρο, έπαιρνε μια άλλη διάσταση γιατί δεν επρόκειτο για μεμονωμένα κρούσματα.
Στα ελληνικά ειδησεογραφικά και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν υπήρχε τότε η αίσθηση της έντονης αυτής ανησυχίας. Αντιθέτως, διάβαζα τις ημέρες εκείνες -σε έναν παράλληλο πλέον για μένα κόσμο-τις έντονες αντιδράσεις κάποιων για τη ματαίωση των καρναβαλικών εκδηλώσεων. Θυμάμαι όταν έβλεπα τις αντιδράσεις πολιτών, επιχειρηματιών ή και αιρετών ανά τη χώρα από πόλεις που θα επλήττοντο οικονομικά λόγω της ακύρωσης των εορτών αυτών, άμεσα σκεφτόμουν ότι δεν είχε γίνει αντιληπτή καθόλου η διάστασηπου ήδη βλέπαμε στη δική μας οικογένεια.
Πριν τις εορτές είχαμε αγοράσει τα αεροπορικά εισιτήρια για να ταξιδέψουμε στις 22 Μαρτίου από τη Ρόδο και μέσω Ρώμης να φθάσουμε στο Μπάρι. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το μήνυμα του αδελφού μου να ματαιώσω το ταξίδι και να πήγαινα καλύτερα ύστερα από κάποιους μήνες. Πάγωσα. Βούρκωσα γιατί εκείνη τη στιγμή ήξερα πλέον ότι η κατάσταση ήταν ήδη δραματική.
Άρχισα να μιλάω άμεσα σε συναδέλφους και σε φίλους ότι θα έπρεπε να προετοιμαζόμαστε για κάτι νέο και άγνωστο που ήταν προ των πυλών. Άρχισα να το λέω στο ευρύτερο περιβάλλον: όμως η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι με θεωρούσαν υπερβολική, παρά τις συγκεκριμένες εξελίξεις στη Λομβαρδία της Ιταλίας που βρισκόντουσαν πλέον στους τίτλους της επικαιρότητας. Τότε ξεκίνησα να γράφω περισσότερο, πιο έντονα στο facebook, με αίσθημα ευθύνης και ειλικρινούς αγάπης. Περιέγραφα κυρίως τους κινδύνους για τη νησιωτική μας πραγματικότητα και τόνιζα για την προσοχή που έπρεπε να επιδείξουμε άμεσα υπέρ των ευαλώτων στο περιβάλλον μας. Ταυτόχρονα ζούσαμε οικογενειακώς από μακριά κάθε μέρα την κορύφωση του δράματος στην Ιταλία και βέβαια την αγωνία για τον αδελφό μου που είναι ιατρός.
Ο αδελφός σας Αττίλιο Γιαννίκης γνωρίζουμε ότι είναι ιατρός επειγόντων περιστατικών στην Ιταλία και φανταζόμαστε πόσο δύσκολο είναι αυτές τις μέρες το έργο του. Όταν μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί του, τι σας μεταφέρει;
Πράγματι. Ο αδερφός μου Αττίλιο- Ιωάννης είναι ιατρός επειγοντολόγος στη Νότια Ιταλία σε μια δημόσια δομή υγείας στην Περιφέρεια της Puglia. Όταν η πανδημία του Covid-19 άρχιζε με ασύλληπτα γρήγορους ρυθμούς να θερίζει τους ασθενείς στις βόρειες περιοχές της χώρας, εκείνος βρέθηκε με το νοσηλευτικό προσωπικό και τους συναδέλφους του στην πρώτη γραμμή σε ετοιμότητα. Και από τότε είναι πάντα στο πόδι.
Είναι συγκλονιστικές οι τελευταίες εβδομάδες για όλους. Τα μερόνυχτα που ζει ο Αττίλιο είναι δύσκολα, σκληρά. Όταν φθάνουν στο σπίτι του ασθενούς, πρέπει εκείνη τη στιγμή ο ίδιος να αποφασίσει, εάν θα πρέπει να παραμείνει ο ασθενής εκεί σε απομόνωση με συγκεκριμένα ήπιας μορφής συμπτώματα, οπότε και να θεραπευθεί τηρώντας όλες τις οδηγίες που δίνει ή εάν θα πρέπει να κληθεί το ειδικό ασθενοφόρο λόγω σοβαρότητας συμπτωμάτων για να μεταφερθεί στο νοσοκομείο αναφοράς. Αυτή είναι και η πιο δύσκολη απόφαση που πρέπει να πάρει ο αδελφός μου ως ιατρός. Αλλά είναι τόσο σημαντικό και τόσο ελπιδοφόρο ότι θεραπεύονται οι ασθενείς στα σπίτια τους και δεν πάνε όλοι στα νοσοκομεία αναφοράς ούτε χειρότερα στις μονάδες εντατικής θεραπείας.
Επιπλέον, ο αδελφός μου καλείται να βοηθήσει ανθρώπους που μπορούν να έχουν καλέσει για οποιοδήποτε άλλο επείγον περιστατικό, όπως ένα εγκεφαλικό ή μια ανακοπή καρδιάς. Εάν υπάρχουν υποψίες ότι ένας ασθενής έχει συμπτώματα Covid-19, τότε ως ιατρός υποχρεούται να φοράει τη μέγιστη δυνατή προστασία με τις στολές που πλέον όλοι μας έχουμε δει. Εάν δεν έχουν κληθεί για περιστατικό Covid-19, πηγαίνουν με ό,τι μπορούν να έχουν διαθέσιμα εκείνες τις μέρες από μάσκα, γυαλιά και γάντια, γιατί οι ελλείψεις υλικού καθημερινά ανα τη χώρα είναι συγκλονιστικές λόγω της εξάπλωσης του ιού. Στις περιπτώσεις δε αυτές, ως ιατρός κινδυνεύει από τον ασθενή που μπορεί να είναι ασυμπτωματικός ή από ένα συγγενή του ασθενούς που μπορεί να είναι εκείνος ασυμπτωματικός αλλά ταυτόχρονα να μεταδώσει τον ιό. Είναι ειλικρινά δύσκολο τόσο για τη σύζυγο και το παιδί του στην Ιταλία όσο και για εμάς εδώ μακριά.
Είμαι περήφανη και συγκινημένη γιατί ξέρω ότι σώζει ζωές συνανθρώπων τις τραγικές αυτές ιστορικές στιγμές. Ωστόσο λυγίζω συχνά γιατί η κάθε μέρα που περνάει, γίνεται βαρίδι. Τη στιγμή που θα αγκαλιαστούμε στη Ρόδο, θα είναι μια γιορτή ευτυχίας γιατί θα σημαίνει ότι θα έχει περάσει ο εφιάλτης αυτός. Ωστόσο μέχρι εκείνη τη στιγμή, η φωτογραφία που μας έστειλε, είναι η δύναμη και η συντροφιά μου. Ζήτησα την άδειά του να τη δημοσιεύσουμε στη «Ροδιακή» γιατί εύχομαι να νιώσουν το ίδιο οι αγαπημένοι μας φίλοι στη Ρόδο αλλά και όσοι σήμερα χρειάζονται δύναμη και αισιοδοξία.
Πώς είναι τώρα η καθημερινότητά σας; Φαντάζομαι ότι παρακολουθείτε την επικαιρότητα ταυτόχρονα και στις δύο χώρες και αυτό είναι ακόμα πιο δύσκολο.
Ακριβώς. Είχα ένα «προβάδισμα» δύο εβδομάδων σε ό,τι συμβαίνει στην Ελλάδα, έχοντας παρακολουθήσει τις δραματικές εξελίξεις στην Ιταλία. Οπότε θεώρησα αμέσως ότι ήταν θετικά τα μέτρα που επεβλήθησαν και επιστημονικά τα καλύτερα ενδεδειγμένα παγκοσμίως. Στα νησιά μας και δη στα μικρά όμως έπρεπε να είχαν περιορισθεί και να είχαν ελεγχθεί νωρίτερα οι αφίξεις, ιδίως οι αεροπορικές, και να έχουν επιβληθεί οι κατ’ οίκον περιορισμοί για τους ταξιδιώτες νωρίτερα, θεωρώ. Σε κάθε περίπτωση όμως ο ιός βρίσκεται ήδη ανάμεσά μας στη Ρόδο, άρα επιλογές δεν υπάρχουν. Τήρηση ευλαβική των μέτρων, ψυχραιμία και πολλή προσοχή. Παραμένουμε στο σπίτι μας.
Τα πρωινά χάρη στην τεχνολογία βρίσκομαι σε διαρκή επαφή με όλους τους συνεργάτες, βάζουμε προτεραιότητες, μελετώ όσο μπορώ.Τα απογεύματα είμαι σε μόνιμη εγρήγορση για να αντιληφθώ τις εξελίξεις της επικαιρότητας και στις δύο χώρες αλλά εδώ και μέρες και στην Ισπανία, χώρα που αγαπώ πολύ, όπου ζουν φίλοι αγαπημένοι ειδικά στη Μαδρίτη όπου είχαμε συναντηθεί αρχές Δεκεμβρίου. Είμαστε διαρκώς σε επαφή με συγγενείς και φίλους εκτός Ελλάδας. Οι δικοί μου είναι καλά έως σήμερα αλλά οι ασθενείς αυξάνονται, υποφέρουν και ο δρόμος είναι μακρύς ακόμα.
Είμαι, τέλος, περήφανη για τη μικρή κοινότητα των Ιταλών και Ελληνοϊταλών της Ρόδου και όλα όσα πετυχαίνει αυτή την περίοδο. Είναι μόνιμοι κάτοικοι που έχουν επιλέξει να ζήσουν στο νησί που γνώρισαν λόγω δουλειάς ή είναι μεικτές οικογένειες σαν τη δική μας.
Έτσι και εγώ αυθόρμητα δημιούργησα μια ομάδα στο facebook γιατί ένιωσα την ανάγκη να μοιράζω άμεσα τις πληροφορίες στα ιταλικά για την επικαιρότητα στη Ρόδο και στην Ελλάδα. Δεν μπορείτε να φαντασθείτε πόσο όμορφες σχέσεις έχουν στο μεταξύ γεννηθεί, έστω και διαδικτυακά. Πόση ευγένεια, πόση αλληλεγγύη έμπρακτη και ουσιαστική.
Κυρία Γιαννίκη, σας ευχαριστώ πολύ για αυτή τη συγκινητική διαδικτυακή μας κουβέντα. Τι θα θέλετε να μεταφέρετε σήμερα στους αναγνώστες μας;
Θα ήθελα ειλικρινά να χαμηλώσουν οι τόνοι, να παραμείνουμε ενωμένοι, να σκεφτόμαστε διαρκώς όσους έχουν μεγαλύτερη ανάγκη από εμάς. Τηρούμε ευλόγως τα μέτρα με προσοχή, τόσο για τη δική μας υγεία όσο και για τους αγαπημένους μας. Παραμένουμε ευγνώμονες για το ιατρικό, νοσηλευτικό και εν γένει επιστημονικό προσωπικό και βεβαίως για όλους τους εργαζόμενους και επαγγελματίες που μάς επιτρέπουν να συνεχίζουμε τις ζωές μας, έστω και υπό αυτές τις συνθήκες απομόνωσης.
Μια ευχή επομένως από καρδιάς, όταν τελειώσει αυτή η περίοδος, να είμαστε εδώ με χαμόγελα ανακούφισης, με την υγεία μας αλλά και με τον καλύτερό μας εαυτό. Γιατί στο τέλος, όπως λέει το μήνυμα που έλαβε πλέον διεθνή διάσταση αισιοδοξίας: ANDRΑ TUTTO BENE (θα πάνε όλα καλά)!
Ακολουθήστε τη Ροδιακή στο Google News
