Ο πολυτάλαντος Ροδίτης που παίζει στις «Άγριες Μέλισσες»!

Pοδούλα Λουλουδάκη

Ο Γιάννης Βασιλώττος από τα Μαριτσά, σε μια συνέντευξη από καρδιάς

Είναι Ροδίτης ο Μπάμπης από τις «Άγριες Μέλισσες», είναι από τα Μαριτσά ο ατίθασος πλην φιλοσοφημένος νεαρός που ξελογιάζει την Ασημίνα κι ένας… σεναριογράφος μόνο ξέρει σε τι περιπέτειες μπορεί να φέρει το Διαφάνι, αυτή η ιστορία!

Ο Γιάννης Βασιλώττος, έκανε αυτό που λέμε το «μπαμ», σε μια περίοδο που οι ηθοποιοί περνούν πέτρινα χρόνια και το μέλλον είναι άδηλο.

Ακούω τη χαρακτηριστική φωνή από την άλλη άκρη του τηλεφώνου με την τραγουδιστή χροιά τη δική μας, να μιλά για τα χρόνια που δούλευε στη Ρόδο οικοδομή, για το αρχικό του όνειρο να γίνει τραγουδιστής, για τη μάνα του που του είπε ότι δεν ήταν ανάγκη να πάει στις «Άγριες Μέλισσες» για να την κάνει περήφανη, αφού περήφανη ήταν από τότε που τον γέννησε.

Κυρίες και κύριοι ο δικός μας Γιάννης Βασιλώττος και τα μυστικά της αγαπημένης σειράς που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού.

Λείπεις απ’ τη Ρόδο, μόνοι οι γονείς σου…
Με τα σκυλιά τους. Το μυαλό μου όμως είναι εκεί στη Ρόδο, και η αγάπη μου.

Τη μητέρα σου τη λένε Ασημίνα, έχει το ίδιο όνομα με την πρωταγωνίστρια στις «Άγριες Μέλισσες». Τυχαίο;
Δε νομίζω. (γέλια). Ο Φρόιντ έλεγε ότι ο άντρας σε κάθε γυναίκα που συναντά ψάχνει να βρει τη μητέρα του ως ενήλικας, ψάχνοντας τον έρωτα.

Χαίρονται οι Ροδίτες για σένα και κάθονται τα βράδια και για σένα να δούνε την αγαπημένη τους σειρά.
Ευχαριστούμε, όλοι οι συντελεστές της σειράς, όχι μόνο οι ηθοποιοί, αλλά και οι άνθρωποι πίσω από τις κάμερες, όλο τον κόσμο για την αγάπη και τη στήριξή του γιατί χωρίς αυτούς δεν θα είχαμε δουλειά εμείς. Το καλλιτεχνικό θέαμα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το θεατή. Γι’ αυτό το λένε θέαμα.

Πάντα ηθοποιός ήθελες να γίνεις;
Ακόμα κι όταν ήμουν 20 χρονών δεν είχα καταλήξει τι ήθελα να γίνω όταν… μεγαλώσω. Αφήστε που κανένας στην πραγματικότητα στα 20 του δεν ξέρει τι θέλει να κάνει, άλλο που το εκπαιδευτικό μας σύστημα σε υποχρεώνει να το ξέρεις και να το δηλώνεις από τα 17 σου! Ήρθα στην Αθήνα για να γίνω τραγουδιστής. Στη Ρόδο είχα φοιτήσει στο Μουσικό Σχολείο και στην Αθήνα σπούδασα τρία χρόνια στο Εργαστήρι Ελευθέρων Σπουδών του Αντέννα, στο τμήμα των Φωνητικών. Με την αποφοίτησή μου είχα σκοπό να γυρίσω στη Ρόδο και να ασχοληθώ με το τραγούδι.

Μπήκε στη ζωή μου μια κοπέλα η οποία ασχολείται ερασιτεχνικά με το θέατρο και με παρότρυνε μιας και θα έδινε εκείνη εξετάσεις σε δραματική σχολή, να δώσω κι εγώ. Μέχρι τότε δεν είχα καμία επαφή. Ακόμα και στο σχολείο όταν μου ζήτησαν να πω ποίημα, επέλεξα να μην το κάνω. Μου ήταν αδιάφορο. Η σκηνή δεν μου έλεγε τίποτα. Αισθανόμουν ότι στη ζωή βρισκόμουν σε μια σκηνή, κι έπαιζα διάφορους ρόλους. Πρώτη φορά που ανέβηκα σε πραγματική σκηνή μετά την αποφοίτησή μου από τη Δραματική Σχολή κέρδισα το α΄ βραβείο για ένα θεατρικό που έγραψα και παίξαμε με την ομάδα που είχαμε δημιουργήσει στη σχολή.

Γράφεις κιόλας;
Είχα γράψει το κείμενο, το είχα σκηνοθετήσει, είχα γράψει τη μουσική, υποδυόμουν τον μουσικό επί σκηνής, αφού παίζαμε ζωντανά και ερμήνευσα συνολικά έντεκα ρόλους!

Παίζεις πολλά μουσικά όργανα!
Παίζω κιθάρα, πιάνο, κρουστά, λίγο κρητική λίρα, γράφω στίχους, γράφω μουσική για τους στίχους μου και τραγουδάω. Νομίζω ότι ένας ηθοποιός τη σήμερον ημέρα πρέπει να τα κάνει όλα για να υπάρχει στο χώρο, κι αυτό μπορώ να πω ότι με στενοχωρεί γιατί ένας ηθοποιός πρέπει να κρίνεται μόνο για την ερμηνεία του, σ’ ένα ρόλο. Έχω φίλους πολύ καλούς ηθοποιούς και καλύτερους από εμένα, αλλά μπορεί να πάρω εγώ τη δουλειά γιατί μπορεί να τραγουδάω μαζί, να παίζω μουσική, να χορέψω. Αυτά όλα είναι υπέρ μου, αλλά δεν με κάνουν καλύτερο ηθοποιό.

Πάντως στο ροκ εντ ρολ με την Ουρανίτσα, πολύ καλά χόρεψες, σε προηγούμενο επεισόδιο.
Εγώ το λίγο που έχω χορέψει στη ζωή μου ήταν παραδοσιακοί χοροί στο χωριό μου, τα Μαριτσά, σε κανένα πανηγύρι. Ο Μπάμπης, έπρεπε να ξέρει να χορεύει ροκ εντ ρολ κι εγώ ο Γιάννης έπρεπε να μάθω. Όπως ο Μπάμπης έπρεπε να οδηγεί και μηχανή.

Είστε γλεντζέδες άνθρωποι στα Μαριτσά!
Εμείς στα Μαριτσά, ψάχνουμε αφορμή για να γλεντήσουμε και να περάσουμε καλά. Όπως ξέρεις, δημιουργήσαμε τη γιορτή ούζου που και μόνο η ονομασία της, τα λέει όλα.

Με την Ασημίνα στη σειρά πίνετε αψέντι, το πράσινο ποτό, το πολύ δυνατό. Έχεις πιεί στην πραγματικότητα;
Μια φορά με την Ασημίνα ζητήσαμε να το πιούμε για να ξέρουμε. Το ήπιαμε σε πρόβα για να πάμε την άλλη μέρα στο γύρισμα και να παίξουμε με τον τρόπο που αισθανθήκαμε την ώρα της πρόβας.

Συνεχίζετε κανονικά γυρίσματα την περίοδο της καραντίνας;
Κάνουμε γυρίσματα και πρόβες με όλες τις προφυλάξεις και τεστ Covid κάθε εβδομάδα. Στις πρόβες φοράμε μάσκα. Ακόμα και ο οδηγός που στέλνει η παραγωγή για να με παραλάβει από το σπίτι μου και να με πάει στον προορισμό μου, δεν παραλαμβάνει άλλους. Πάμε ένας-ένας.

Πώς περνάτε στα γυρίσματα, με ποιους ήρθες πιο κοντά;
Έχω γίνει φίλος με τον «πατέρα» μου τον Κυριάκο, δηλαδή τον Βαγγέλη Αλεξανδρή όπως φίλος είμαι και με το δικό μου πατέρα, τον Κώστα Βασιλώττο, για το κοινό Κόζο, που είναι το… καλλιτεχνικό του. Κοντά είμαι και με την Ασημίνα, έχουμε πολλές σκηνές μαζί.

Όπως ένας τεχνίτης ξύλου ή μαρμάρου όσο καλύτερα γνωρίζει το υλικό που έχει να δουλέψει τόσο πιο ωραίο θα γίνει το γλυπτό του έτσι κι ο ηθοποιός όσο καλύτερα ξέρει το «υλικό» του ανθρώπου που έχει απέναντί του, κι όσο το γνωρίζει κι εκείνος το δικό μου «υλικό» τόσο πιο ωραίο θα γίνει το γλυπτό μας, η σκηνή μας δηλαδή. Είμαι κοντά με την Αμαλία Καβάλη, την Ουρανίτσα μια υπέροχη ηθοποιό. Έχει παρακολουθήσει κι αυτή όπως κι εγώ σεμινάρια για το σύστημα Στανισλάφσκι για την επίτευξη της σκηνικής αλήθειας και της απλότητας.

Όλοι είναι καταπληκτικοί ηθοποιοί, κι αυτό που μου κάνει εντύπωση όταν είμαι στο γύρισμα είναι που βλέπω την Κατερίνα Διδασκάλου και δεν μπορώ να διανοηθώ πώς αυτή η γυναίκα μπορεί να γίνει μισητή, μέσω ενός ρόλου. Είναι αξιαγάπητη και υπερταλαντούχα. Αν δεις την κυρία Διδασκάλου μαζί με την Έλλη Τρίγγου πίσω από τις κάμερες, θα αναρωτηθείς πώς αυτές οι δύο γυναίκες υποδύονται τόσο καλά το ότι η μία μισεί την άλλη ενώ υπάρχει τόση αγάπη μεταξύ τους, πίσω από τις κάμερες.

Η Ασημίνα θα μείνει τελικά έγκυος; Αυτό γράφουν τα περιοδικά. Δικό σου θα είναι το παιδί;
Μέχρι το επεισόδιο 75 αυτής της δεύτερης σεζόν, αφού εμείς είμαστε είκοσι επεισόδια μπροστά στα γυρίσματα, δεν έχει γραφτεί κάτι τέτοιο. Βέβαια και να συμβεί αυτό, ο Μπάμπης αυτό που θέλει είναι η Ασημίνα να είναι χαρούμενη κι ευτυχισμένη, ασχέτως με ποιον άντρα θα καταλήξει.

Τα λέει ωραία ο Μπάμπης, φιλοσοφημένα, αλλά είναι και πολύ αυθόρμητος, τόσο που λες «αλίμονο και τι θα κάνει παρακάτω…».
Θα δεις κι άλλα στα επόμενα επεισόδια, θα καταλάβεις ότι ο Μπάμπης δεν είναι αυτό που δείχνει όταν είναι μπροστά σε κόσμο. Όλο αυτό το στιλ που πλασάρει είναι ένα κοστούμι που έχει υιοθετήσει για να μπορεί να ενταχθεί στην κοινωνία. Αυτό το κοστούμι το αποβάλει μόνο όταν είναι μαζί με την Ασημίνα. Την ερωτεύτηκε την Ασημίνα από την πρώτη στιγμή που την είδε γιατί έχει κάτι που δεν είχε δει σε καμία άλλη μέχρι εκείνη τη στιγμή. Κι αυτή τον ερωτεύτηκε. Στα επόμενα επεισόδια που θα δείτε θα γίνουν πράγματα πρωτοφανή για τα δεδομένα της ελληνικής τηλεόρασης. Έχετε ήδη δει ένα χωράφι με χασισοφυτείες, έχετε δει τον εξορκισμό του Μιλτιάδη, ο οποίος Γιώργος Γάλλος είναι καταπληκτικός ηθοποιός και καταπληκτικός άνθρωπος.

Τι γίνεται στο Διαφάνι; Και τι δε γίνεται!
Οι σεναριογράφοι κάνουν πάρα πολύ καλή δουλειά. Οι «Άγριες Μέλισσες» θα μπορούσαν να τελειώσουν στο πρώτο επεισόδιο, μ’ ένα γάμο κι ένα φόνο. Κατάφεραν να κρατήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον του κόσμου για 180 επεισόδια έως τώρα και έχουμε άλλα 100 να δούμε ακόμα. Το σενάριο λέει ότι δεν θα υπάρξει τρίτη σεζόν γιατί κάποια πράγματα όσο καλά και όμορφα κι αν είναι πρέπει να ξέρουν πότε σταματάνε.

Σου ξανάγινε πρόταση να παίξεις στη σειρά και την πρώτη σεζόν!
Η πρόταση μού είχε γίνει για να μπω για λίγα επεισόδια στην πρώτη σεζόν, με κάποιο άλλο ρόλο. Ήθελα να το σκεφτώ γιατί είχα κάνει κάποιες κινηματογραφικές δουλειές που δεν είχαν βγει ακόμη και επειδή ο στόχος μου ήταν ο κινηματογράφος και το θέατρο και όχι η τηλεόραση ήθελα να βγουν πρώτα αυτές οι δουλειές και μετά να κάνω κάτι άλλο. Η δουλειά όμως του Λευτέρη Χαρίτου, του σκηνοθέτη της σειράς έχει καθαρά κινηματογραφική αύρα, κι αυτό είναι που με παρότρυνε να πω το «ναι». Είναι μία σειρά εποχής και δεν ήξερα αν θα μου δινόταν ξανά η ευκαιρία να ερμηνεύσω ένα ρόλο για κάποιον που ζούσε 50 χρόνια πριν. Όταν πήρα τον ρόλο στις «Άγριες Μέλισσες» είπα στη μητέρα μου: «άντε, τώρα μάνα θα είσαι περήφανος για μένα». Και μου λέει: «αγόρι μου, εγώ είμαι περήφανη για σένα από τότε που γεννήθηκες».

Είπες ότι τελειώνοντας το σχολείο δούλευες στη Ρόδο, σε οικοδομή!
Στη Ρόδο δούλευα σε οικοδομή, σε αποθήκη τροφίμων και στην τροφοδότηση ξενοδοχείων και καταστημάτων. Έχω δουλέψει ντελίβερι σε σουβλατζίδικο, έχω κάνει τον μπάρμαν κι έχω δουλέψει και σερβιτόρος σε ξενοδοχείο. Δούλευα με τον θείο μου τον Τρύφωνα και βάζαμε πλακάκια, κι έτσι έμαθα περιοχές της Ρόδου που δεν ήξερα καν ότι υπάρχουν. Η δουλειά δεν με τρομάζει, απλώς στα 23 μου βρήκα τη δουλειά που ήθελα να κάνω. Ήθελα να γίνω ηθοποιός.

Μπορεί να διακρίνει κανείς στον Μπάμπη τη ροδίτικη τραγουδιστή προφορά του Γιάννη. Προσπάθησες καθόλου να την περιορίσεις;
Η προφορά μου είναι μέρος της προσωπικότητάς μου, την αγαπώ και δεν θα ήθελα να την αποβάλω. Όταν μιλάω με ανθρώπους πίσω από τις κάμερες μ’ αρέσει και με κάνει να ξεχωρίζω. Ωστόσο όταν ανέβω στη σκηνή ή κάνουμε γύρισμα προσπαθώ να τη μετριάσω διότι στην προκειμένη περίπτωση ο ρόλος που μου δόθηκε δεν είναι ενός νησιώτη με τραγουδιστή προφορά. Βέβαια, αυτό που μου είχε πει ο Γιάννης Μπέζος, δάσκαλός μου στη σχολή είναι ότι οι νησιώτες έχουμε τραγουδιστή προφορά διότι η γλώσσα μας είναι πιο κοντά στην εκφορά του λόγου από τους αρχαίους, είναι αρχαιοελληνική.

Φαντάζομαι αυτό τον καιρό θα είσαι χαρούμενος.
Είμαι χαρούμενος, είμαι ευλογημένος και πώς μπορώ να μην είμαι όταν ξυπνάω για να πάω στη δουλειά που αγαπώ.

Στη Ρόδο πόσο συχνά έρχεσαι τώρα πια;
Στα εννέα χρόνια που είμαι στην Αθήνα, τα πρώτα ερχόμουν Χριστούγεννα, Πάσχα, καλοκαίρι. Αυξήθηκε η δουλειά, μειώθηκαν οι διακοπές. Σε αντίθεση με τον Κώστα Σαββιδάκη τον έτερο Ροδίτη που υποδύεται τον παπά στη σειρά ο οποίος συνεχίζει με αμείωτο ρυθμό. Μου λέει, «ήμουνα Ρόδο, ήμουνα Ρόδο…». Κι εγώ του λέω «ξενοίκιασε το σπίτι σου, πήγαινε, μείνε Ρόδο και θα σε φωνάζουν όταν έχεις γύρισμα. Έχεις κάνει το Αθήνα-Ρόδος, Μαριτσά-Παστίδα…». Εγώ το καλοκαίρι ήμουν Ρόδο, τον Αύγουστο. Και πήγα και για λίγο στο Καστελλόριζο να τραγουδήσω με τον κολλητό μου και συγκάτοικό μου εδώ στην Αθήνα, επίσης Μαριτσενό και παιδικό μου φίλο τον Δημήτρη Δεληγιάννη που είναι απίστευτος μουσικός και καλλιτέχνης.

Τι μουσική παίζετε;
Έντεχνο, λαϊκό, ξένο, μέχρι ισπανικά τραγούδια λέμε, κι από κάποια ώρα και μετά λειτουργούμε ως τζουκ μποξ, δεχόμαστε παραγγελίες.

Από εδώ και πέρα πώς θα ήθελες να πάνε τα πράγματα, το ξεκίνημά σου είναι δυνατό!
Θα ήθελα να μπορώ να ζω από τη δουλειά που αγαπάω και κάνω. Όπως είναι σήμερα τα πράγματα με τις καραντίνες και το «όλα κλειστά» έχουμε φτάσει σ’ ένα σημείο να θεωρούμε τους καλλιτέχνες, χομπίστες. Έψαχνα σπίτι και πήρα τηλέφωνο σ’ ένα αριθμό όπου η κυρία με ρώτησε τι δουλειά κάνω. Όταν της είπα «ηθοποιός», μου έκλεισε το τηλέφωνο. Αυτή είναι η κατάσταση. Όμως είμαι αισιόδοξος.

Αν ήσουν στη Ρόδο τώρα, πού θα ήθελες να είσαι;
Στα Μαριτσά, είναι μια ταβέρνα που πάω είτε θέλω να φάω είτε να πιω, μια μπύρα. Τη λένε «Οδύσσεια». Εκεί θα ήθελα να είμαι.

Με τον πατέρα του Κώστα Βασιλώττο που δηλώνει ότι είναι και φίλοι