Oι ήρωες του 1821
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΚΕ 288 ΦΟΡΕΣ
Γράφει ο
Γεώργιος Κοτζαερίδης
Πέρασαν 200 χρόνια από τότε που οι πρόγονοί μας επαναστάτησαν ενάντια στους κατακτητές Οθωμανούς, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα να ζούμε και να κυκλοφορούμε σήμερα ελεύθεροι.
Η στήλη αυτή είναι ένας φόρος τιμής σε όλους αυτούς τους Ήρωες που πρωτοστάτησαν στον Αγώνα, για να τους θυμόμαστε και να τους έχουμε πάντοτε ζωντανούς στη μνήμη μας.
ΜΑΥΡΟΜΙΧΑΛΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ
Γεννήθηκε στη Μάνη το 1809 και ήταν ο πέμπτος γιός του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη. Σπούδασε στο Παρίσι και πήγε στον στρατό όπου έφθασε στον βαθμό του υποστράτηγου. Την περίοδο της Αντιβασιλείας του Όθωνα, υπήρξε υπασπιστής του.
Έλαβε μέρος στην Επανάσταση του 1862 και μετέπειτα συμμετείχε στην κυβέρνηση των Βούλγαρη, Κανάρη και Μπενιζέλου Ρούφου σαν υπουργός Στρατιωτικών. Πέθανε στην Αθήνα το 1882.
ΝΙΚΗΤΑΣ ΣΤΑΜΑΤΕΛΟΠΟΥΛΟΣ
ή NIΚΗΤΑΡΑΣ
Ο Νικηταράς γεννήθηκε το 1787 στο χωριό Μεγάλη Αναστάσοβα Μεσσηνίας και γονείς του ήταν ο αγωνιστής Σταματέλος και μάνα του η Σοφία Δημητρίου Καρούζου, αδελφή της γυναίκας του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.
Είχε δύο ακόμη αδέλφια, τον Γιάννη και τον Νικόλα.
Η καταγωγή του ήταν από το χωριό «Τουρκολέκα» της Αρκαδίας και γι΄αυτό πολλές φορές όταν υπέγραφε, χρησιμοποιούσε το επίθετο Τουρκολέκας ή Σταματελόπουλος.
Όπως αναφέρει ο ίδιος…
«...Εγεννήθηκα εις ένα χωριό Μεγάλη Αναστάσοβα αποδώθε από του Μυστρά προς την Καλαμάτα. Ο προπάππος μου ήτον Προεστός και ο πατέρας μου έφυγε δεκαέξι χρόνων και επήγε με τα στρατεύματα τα Ρούσικα στην Πάρο και ήτον πολεμικός.
Τον εσκότωσαν εις την Μονεμβασιά μαζί με έναν αδελφό και μ' εναν κουνιάδο μου. Από ένδεκα χρόνων, μαζί με τον πατέρα μου, έσερνα άρματα. Ετουφέκισα ένα Τούρκο στο Λεοντάρι».
Ο πατέρας του ήταν επικηρυγμένος από τους Τούρκους και κατέφυγε στο χωριό «Τουρκολέκα» της Μεγαλόπολης, όπου συνελήφθη και θανατώθηκε μαζί με τον γιο του Γιάννη, ο οποίος αγιοποιήθηκε από την ορθόδοξη Εκκλησία ως Άγιος Ιωάννης ο Τουρκολέκας και γιορτάζει στις 24 Οκτωβρίου.
Το 1816 ο Νικηταράς ακολούθησε τον θείο του Θεόδωρο Κολοκοτρώνη στα Επτάνησα και εντάχθηκε πρώτα στον Ρωσικό στρατό, αργότερα στο Γαλλικό και τέλος με τον βαθμό του Πεντηκόνταρχου στον Αγγλικό.
Στις 18 Οκτωβρίου του 1818 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία από τον Ηλία Χρυσοσπάθη. Μετά την κήρυξη της Ελληνικής Επανάστασης, έλαβε μέρος σε πολλές μάχες στις 24 Απριλίου του 1821 στο Βαλτέτσι και μετά στα Δολιανά όπου με 450 στρατιώτες κατάφερε να αναχαιτίσει τους πολλαπλάσιους Τούρκους.
Επειδή, ήταν πολλές οι απώλειες των Τούρκων, τον ονόμασαν Τουρκοφάγο. Συνεργάστηκε με τον θείο του Θεόδωρο Κολοκοτρώνη στην Άλωση της Τριπολιτσάς, μαζί με το δικό του τμήμα ενόπλων και έλαβε μέρος στη μάχη των Δερβενακίων, στις 18 Ιουλίου του 1822, όπου καταστράφηκε ο στρατός του Δράμαλη, αλλά και σε άλλες μάχες που έγιναν στη Στερεά Ελλάδα μέχρι την Απελευθέρωση.
Mετά την Άλωση της Τριπολιτσάς όπου βρέθηκαν αμύθητοι θησαυροί, αυτοί μοιράστηκαν στους οπλαρχηγούς αλλά ο ίδιος δεν κράτησε τίποτε για τον εαυτό του. Ήταν πάντα στο πλευρό του Κολοκοτρώνη και η λαϊκή μούσα αναφέρει…
«…Μπροστά πάει ο Νικηταράς και πίσω ο Κολοκοτρώνης και παραπίσω οι Έλληνες, με τα σπαθιά στα χέρια».
Όπως επίσης το…
«Του Λεωνίδα το σπαθί, Νικηταράς θα το φορεί» και ...γειά σου Νικηταρά που έχουν τα πόδια σου φτερά».
Ήταν ένας από τους πιο σημαντικούς και πολύ αγαπητούς ήρωες του 1821, γνωστός για το ήθος του και την πολιτική του αρετή.
Παντρεύτηκε την Αγγελίνα και έκανε τρία παιδιά: ένα αγόρι και δύο κορίτσια.
Μετά την Απελευθέρωση ασχολήθηκε με την πολιτική και υπήρξε θερμός υποστηρικτής του κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια, του οποίου υπήρξε υπασπιστής.
Το 1829 έλαβε μέρος στη Δ’ Εθνοσυνέλευση του Άργους, ως πληρεξούσιος του Λεονταρίου,
Το 1830 διορίστηκε Γενικός Αρχηγός της Πολιτικής Φρουράς Πελοποννήσου, το 1831 Πρόεδρος του Αναθεωρητικού Δικαστηρίου των Ελαφρών και το 1832 Γενικός Αρχηγός του Στρατοπέδου Κορίνθου και έπειτα Αρχηγός της Μεσσηνίας.
Την εποχή εκείνη όμως δεν πήγαν καλά οι δουλειές του με το εμπόριο και βρέθηκε σε δεινή οικονομική κατάσταση.
Μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια και τον ερχομό του Όθωνα, άρχισαν οι πολιτικές αντιπαραθέσεις μεταξύ των πολιτικών και των στρατιωτικών οπλαρχηγών που είχε ως αποτέλεσμα τη φυλάκιση του Κολοκοτρώνη και των διωγμών άλλων οπλαρχηγών.
Μάταια ο Νικηταράς προσπαθούσε να τους συμφιλιώσει και βλέποντας ότι η μοναρχία του Όθωνα ήταν αντίθετη με τις ιδέες και σκοπούς της Επανάστασης προσπάθησε να δημιουργήσει την Ελληνορθόδοξη Εταιρεία, με σκοπό την Απελευθέρωση της υπόλοιπης Ελλάδας και την ανάδειξη ορθόδοξου βασιλιά.
Η Κυβέρνηση φοβούμενη συνωμοσίες που στρέφονταν εναντίον της, τον συνέλαβε το 1839, μαζί άλλους, και τον φυλάκισε στο Παλαμήδι. Δικάστηκε στις 11 Ιουλίου του 1840, αλλά επειδή δεν υπήρχαν στοιχεία εναντίον του, αθωώθηκε.
Η αθώωσή του δεν άρεσε στην Κυβέρνηση διότι οι πολιτικοί με επικεφαλής τον Μαυροκορδάτο και τον Κωλέτη, προσπαθούσαν να συκοφαντήσουν τους στρατιωτικούς για να νέμονται την εξουσία.
Με τον τρόπο αυτό δημιούργησαν αντιθέσεις μεταξύ των πολιτικών και των στρατιωτικών που είχε ως αποτέλεσμα τον εθνικό διχασμό.
Συνελήφθη ξανά και φυλακίστηκε στην Αίγινα όπου παρέμεινε για 14 μήνες. Ο ήρωας του 1821 από τις πολλές κακουχίες, βασανιστήρια και εξευτελισμούς που υπέστη, είχε καταντήσει ράκος.
Έπασχε από σάκχαρο με αποτέλεσμα να χάσει σχεδόν το φως του.
Αποφυλακίστηκε τον 1841, κατόπιν παρέμβασης του στρατηγού Μακρυγιάννη, γύρισε στο σπίτι του στο Άργος, όπου όταν τον είδε η κόρη του σε αυτή τη θλιβερή κατάσταση, έχασε τα λογικά της.
Δυστυχώς όμως είχε χάσει όλη του την περιουσία και πάμπτωχος γύριζε δεξιά και αριστερά εκλιπαρώντας για βοήθεια. Απελπισμένος, εγκατέλειψε τον τόπο που πότισε με το αίμα του για να απελευθερωθεί και με την οικογένειά του πήγε στον Πειραιά, όπου έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του.
Ζούσαν σε ένα χαμόσπιτο και ο άλλοτε ανίκητος Νικηταράς που τον έτρεμαν οι Τούρκοι για να ζήσει αναγκαζόταν να επαιτεί έξω από τον ναό της Ευαγγελίστριας, έχοντας μάλιστα εξασφαλίσει άδεια επαιτείας που του παρείχε η αχάριστη πατρίδα του.
Όταν το 1843, ο Βασιλιάς Όθωνας αναγκάστηκε να δώσει Σύνταγμα στην Ελλάδα του απονεμήθηκε ο βαθμός του υποστράτηγου που του εξασφάλιζε μια πενιχρή σύνταξη.
Ο ήρωας Νικηταράς πέθανε στις 25 Σεπτεμβρίου 1849 σε ηλικία 62 ετών και ενταφιάστηκε δίπλα στον θείο του Θεόδωρο Κολοκοτρώνη στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών.
Ο Λυκούργος Καστανίτης στις 25 του Ιούνη 1849, έγραψε έναν λόγο προς τη Βουλή των Ελλήνων, δείχνει τον σεβασμό και την εκτίμηση που είχαν οι Έλληνες προς το πρόσωπο του οπλαρχηγού:
«Το όνομα του Νικήτα και το δια της σπάθης αυτού αποδοθέν εις τον ίδιον ( του Τουρκοφάγου) τις δύναται να αρνηθή ότι δεν ήχησε καθ’ όλην την Ευρώπη και την Ασίαν, προφερόμενον εισέτι με σέβας και θαμασμόν παρά πάντων; Τις δύναται να αμφιβάλη ότι ο βίος του Νικήτα θέλει καλύψει πολλάς της ιστορίας σελίδας και θέλει στολίση αυτήν με ανδραγαθήματα του ήρωος τούτου, τα οποία εις τας επερχομένας γενεάς θέλουν χρησιμεύσει ως τύπος και παραδειγματισμός του ακραιφνούς πατριωτισμού και του ηρωισμού, όστις αναβιβάζει τον πολίτην στρατιώτην εις την εύκλειαν της αληθούς δόξης;
Η εικών του Νικήτα, ζώντος έτι αυτού, ανήρτηται και εν Ελλάδι και εν τη αλλοδαπή μεταξύ εκείνων των μεγάλων ανδρών˙μετά θάνατον δε η προτομή αυτού θέλει κατασταθή σεβαστόν μνημείον εις πάντα τόπον.
Οι ξένοι περιηγηταί ασπάζονται σήμερον με σέβας τον Νικήταν, αλλά μετά θάνατον και ξένοι και ομογενείς, διαβαίνοντες εκ των Δερβενακίων θέλουν χαιρετά με δάκρυα το ηρώον του Νικήτα, ως σήμερον το του Μιλτιάδου τρόπαιον».
Ακολουθήστε τη Ροδιακή στο Google News
