Οι μαθητές του 3ου ΓΕΛ Ρόδου, αρθρογραφούν στη «Ροδιακή»

Rodiaki NewsRoom

Από καρδιάς γραμμένα τα κείμενά τους. Έτσι όπως τα αντιλαμβάνονται οι ίδιοι, έτσι όπως τα βιώνουν μέσα από την εφηβική τους ηλικία, στη σύγχρονη εποχή στην οποία ζούμε.

Οι μαθητές του 3ου ΓΕΛ Ρόδου, παραδίδουν τη δική τους θέση και φωνή, γράφοντας δημόσια στην ηλεκτρονική εφημερίδα του σχολικού τους συγκροτήματος, «Καπνά Voice» που μετρά ήδη τρία τεύχη στο διαδίκτυο. Με τη δική τους συγκατάθεση και ύστερα από την πρόσφατη επίσκεψή τους στην εφημερίδα μας, η «Ροδιακή» δημοσιεύει κάθε Σάββατο ένα μέρος της δουλειάς τους.

Ο ιππόκαμπος στην πολιτική σκηνή

Γράφει ο
Αρχαγγελίδης Βασίλειος
(από το τεύχος Ιανουαρίου 2023)

Ιππόκαμπος. Είδος ψαριού. Με μία πρώτη ματιά θα έλεγε κάποιος ότι ο ιππόκαμπος είναι πολύ διαφορετικός από εμάς. Δεν έχουμε τίποτα κοινό. Ένα ψάρι που ζει σε κοραλλιογενείς υφάλους και πεδία με φύκια και άλγες. Ένας άνθρωπος που ζει σε ένα μολυσμένο, από τον ίδιο τον άνθρωπο, κόσμο. Από τη μια έχουμε ένα υπέροχο ζώο, σαν θαύμα. Από την άλλη ένα άθλιο «ανώτερο» ζώο, σαν κατάρα θα έλεγα εγώ, που καταστρέφει οτιδήποτε αγγίζει.

Ιππόκαμπος: ζει συμφιλιωμένος με τη φύση, ομορφαίνοντας τον κόσμο μας. Στολίζοντάς τον με την ιδιαιτερότητά του.

Άνθρωπος: ζει συμφιλιωμένος με το καθεστώς, επιβαρύνοντας τις ήδη οξυμένες συνθήκες. Απογοητευμένοι ηλικιωμένοι. Απαθείς νέοι. Ίσως το «φρόνιμοι» νέοι να είναι πιο ωραίο. Ποτέ τους φρόνιμους δεν τους πειράζουν. Όμως, όπως είπε και ο Λουντέμης, «Μα αν είναι να χαθεί κάποτε ο κόσμος, θα χαθεί από τους φρόνιμούς του. Γιατί οι φρόνιμοι με τη φρονιμάδα τους βοήθησαν τους σκληρούς να γίνουν σκληρότεροι» (Λουντέμης, 1962).

Ιππόκαμπος: προτιμά προστατευμένες περιοχές και είναι πάντα καλυμμένος, ώστε ένας άπειρος παρατηρητής να είναι δύσκολο να τον εντοπίσει. Σε μια στιγμή μπορεί να αλλάξει χρώμα και να χαθεί από το οπτικό πεδίο του θηρευτή του, που συνήθως είναι ένα μεγάλο ψάρι, μια θαλάσσια χελώνα ή ένα πουλί.

Άνθρωπος: προτιμά επίσης προστατευμένες περιοχές, σε μία κοινωνία που ο θηρευτής είναι παντογνώστης και δεν του ξεφεύγει τίποτα (υποκλοπές). Για μία στιγμή μπορεί να σκέφτεσαι την αντίδραση που θα έπρεπε να έχεις. Αντ’ αυτού κλαψουρίζεις σαν μωρό. Να μαλώνεις τον εαυτό σου καμιά φορά που κάθεται και κλαψουρίζει σαν μωρό…

Ιππόκαμπος. Ένα θηλυκό και ένα αρσενικό θα αρχίσουν τον χορό του ζευγαρώματος. Οι ιππόκαμποι θα είναι πιασμένοι μαζί και το αρσενικό θα προσφέρει τον σάκο του στον θηλυκό, περιμένοντάς το να εναποθέσει τα αυγά του σε αυτόν. Σαν το θηλυκό να θέλει να αποποιηθεί τις ευθύνες του. Σαν να θέλει να ζήσει αυτό καλά και οι άλλοι… δεν το ενδιαφέρουν.

Ο αρσενικός όμως δεν μένει εντελώς μόνος. Καθ’ όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, ο θηλυκός ιππόκαμπος έρχεται και επισκέπτεται τον αρσενικό κάθε πρωί για να χορέψουν και να ενδυναμώσουν τους δεσμούς τους για λίγα λεπτά, μετά όμως ξαναφεύγει αφήνοντάς τον μόνο μέχρι την επομένη.

Αυτή η καθημερινή επαφή είναι ζωτική για τη σχέση τους καθώς θα είναι αυτή που θα καθορίσει αν οι ιππόκαμποι θα ξαναζευγαρώσουν στο μέλλον…
Άνθρωπος.

Θηλυκός και αρσενικός, δεν μένουν ποτέ μόνοι. Καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής τους, το κράτος έρχεται να «χορέψει» με αυτούς και να «ενδυναμώσουν» τους δεσμούς τους για μια στιγμή, μετά όμως ξαναφεύγει αφήνοντας τους μόνους μέχρι την επομένη. Μας δίνουν ένα «δωράκι» για να νομίζουμε ότι μας στηρίζουν, ενώ την ίδια στιγμή μας παίρνουν κάτι άλλο (food pass). Μα καλά. Τόσο χαζοί είμαστε; Μάλλον είμαστε.

Ιππόκαμπος. Μια λέξη. Ένα ψάρι. Μια δομή του εγκεφάλου. Περίεργη έννοια. Όμως, τελικά, μήπως δεν διαφέρουμε τόσο πολύ από τον ιππόκαμπο; Δεν ξέρω. Ίσως εγώ έχω διαφορετική άποψη. Ίσως να κάνω λάθος. Ίσως πρέπει να προσπαθήσουμε περισσότερο...

Βιβλιογραφία
Λουντέμης, Μ. (1962). Οδός Αβύσσου, αριθμός 0. Αθήνα: Εκδόσεις Πατάκη.
Αλεξανδρής, Α. (2010). Η ζωή των Ιπποκάμπων – Συνήθειες (με πολλές φωτογραφίες) όπως είναι αναρτημένο στον ιστότοπο: http://www.diakonima.gr

Φοιτητές «υπό επιτήρηση»;

Γράφει η
Ρότσου Νεκταρία
(από το τεύχος Φεβρουαρίου 2023)

Ως αυριανοί φοιτητές, η αστυνόμευση στα πανεπιστήμια είναι ένα θέμα που θα έπρεπε να μας απασχολεί. Από τη μια, η αστυνόμευση συνάδει με τον περιορισμό της ελευθερίας μας και με αυταρχικές μεθόδους επίλυσης των προβλημάτων.

Όμως από την άλλη, ο συνδυασμός της κατάχρησης του πανεπιστημιακού ασύλου και της ανυπαρξίας της αστυνόμευσης έχουν ως αποτέλεσμα την ύπαρξη βανδαλισμών, εμπορίου ναρκωτικών, καταλήψεων κ.α.

Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τελικά να παρεμποδίζεται ο κύριος σκοπός του πανεπιστημίου που δεν είναι άλλος από τη μόρφωση. Ένας φαύλος κύκλος, γενικά...
Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.

Το πανεπιστημιακό άσυλο καθιερώθηκε την περίοδο πριν από τη δικτατορία και κατά τη διάρκεια της δικτατορίας της 21ης Απριλίου 1967. Είναι μια περίοδος που η ελεύθερη έκφραση λόγου και διακίνηση ιδεών δεν υφίσταται. Με την καθιέρωσή του λοιπόν κατοχυρώνεται η ακαδημαϊκή ελευθερία και η ελευθερία διακίνησης ιδεών.

Από τα πρώτα όμως χρόνια της μεταπολίτευσης και μετά αρχίζει, δυστυχώς, σταδιακά, η κατάχρησή του. Και ενώ από τον νόμο εξασφαλίζεται η παρέμβαση της αστυνομίας σε περιπτώσεις κακουργημάτων, και με έγκριση του πρύτανη, σε περιπτώσεις πλημμελημάτων, έχει χαθεί κάθε έλεγχος.
Η λύση είναι δηλαδή η αστυνομία;

Όχι φυσικά. Ποιος θέλει έναν «φρουρό» πάνω από το κεφάλι του να τον ελέγχει για το οτιδήποτε; Κανείς. Γιατί η λύση για την ομαλή λειτουργία ενός κρατικού φορέα πρέπει να είναι η επιτήρηση από την αστυνομία; Γιατί πρέπει τα πανεπιστήμιά μας να είναι κέντρο διερχομένων κακοποιών; Όλα αυτά δεν σας προβληματίζουν; Και από την άλλη τι ; Επειδή δεν θέλουμε την αστυνομία πάνω από το κεφάλι μας, θα πρέπει να ανεχόμαστε αυτές τις συμπεριφορές που βάζουν σε κίνδυνο τη σωματική μας ακεραιότητα; Ποια είναι η λύση τελικά;

Η αστυνόμευση στα πανεπιστήμια είναι ένα πολύ λεπτό θέμα που ούτε και γω η ίδια δεν μπορώ να αποφασίσω αν πρέπει ταχθώ υπέρ ή κατά της. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η κατάσταση έχει ξεφύγει και πρέπει κάτι να γίνει γι’ αυτό. Αντί λοιπόν να προσάπτουμε ευθύνες στο κράτος και στο άθλιο σύστημά του, ας κάνουμε κάτι γι’ αυτό. Ας μην είμαστε σαν όλους αυτούς τους απαθείς ανθρώπους που βλέπουν το κακό και δεν κάνουν τίποτα για αυτό.
Το μέλλον ανήκει στους νέους!