Αγ. Ξάνθης: Το τελευταίο παραδοσιακό σουβλατζίδικο της Ρόδου

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο Αγαπητός Ξάνθης*

Αρχιτέκτονας

Είναι κάποια μαγαζάκια που εκφράζουν την ψυχή της Ρόδου. Μέσα από τις γωνιές τους έρχονται μνήμες και χαρές που παραμερίζουν τη γκρίνια και την κερδοσκοπία, την αδιαφορία και την ανοχή. Πριν λίγες ημέρες ανακοινώθηκε το κλείσιμο ενός σουβλατζίδικου στον οδό Καποδιστρίου, μετά από 50 και πλέον χρόνια λειτουργίας στο νησί μας.

Πολύ παλιότερα ήταν του Αλί στην Παλιά Πολη (με το γνωστό χαρακτηριστικό, που ρωτούσε ο μουσουλμάνος εάν θέλαμε μέσα στο ψωμάκι: «μαϊντανό-κρεμμύντι»!). Ακόμη (ευτυχώς) διατηρείται αυτό της «Σουλέ» στη οδό Φώτη Φωτάρα 43, στην περιοχή του Αγ. Νικολάου στην πόλη της Ρόδου.

Η «χειροτεχνία» που καταβάλλει η Σουλέ κάνει το σουβλάκι της μερίδιο της τέχνης. Συνεχίζοντας την παράδοση από τον πατερά της με όλα τα μυστικά του, η γυναίκα προσφέρει το πιο γευστικό και μυρωδάτο σουβλάκι και τσιζ μπιζ της Ρόδου. Εκείνο όμως που το κάνει να ξεχωρίζει είναι το περιβάλλον σερβιρίσματος.

Ελάχιστα τραπεζάκια σ’ ένα ειδυλλιακό τόπο, μέσα σ΄ ένα στενό σκεπασμένο από φυλλωσιές, τα ανατολίτικα μπιφτεκάκια και το κοτόπουλο-σουβλάκι εκτός του χοιρινού αποκτούν μία αγνότητα που τείνει σήμερα να γίνει μύθος. Η αυλή του σουβλατζίδικου είναι βγαλμένη από το βαθύ ειλικρινές χθες σαν από παραμύθι για να έχεις έτσι τη σιγουριά του ποιοτικού και άριστου προϊόντος.

Όλα μυρίζουν φρέσκο, αληθινό, ατόφιο, χειροποίητο. Η ίδια η Σουλέ με τους συγγενείς της δίπλα για βοήθεια, μοιράζει το χαμόγελότης χωρίς καμία επιβάρυνση παρά μόνο για να εκφράσει την άπλετη ευχαριστία της στους ξεχωριστούς πελάτες της.

Εκεί όταν πηγαίνουμε με την παρέα είναι να σαν κάνουμε επίσκεψη στην «ΕΔΕΜ». Απελευθερωνόμαστε ως δια μαγείας από τα καθημερινά, τα τετριμμένα, τα συνήθη και σαν άλλοι γλαροί φτερουγίζουμε στον ουρανό, στο σύμπαν για να βρούμε τη δική μας μαγική περπατησιά, το διάβα της υπερβάσης.

Αυτή η γραφική φωλιά, αυτό το κομμάτι της Ρόδου παραδίδει τα τελευταία χαρίσματα της ονειρεμένης πόλης, μίας πόλης των δικαιωμάτων, της προσφοράς και των λουλουδιών.

Αυτή η πολη που πάει να ξεχαστεί μέσα στην πίεση του κέρδους, της αγοράς και της ζήτησης. Χωρίς ρομαντισμό, χωρίς αισθητική τείνει να γίνει η πόλη της Ρόδου ένας χώρος γυμνός, άγουρος, κυνηγημένος από το χρήμα. Μερικές γωνιές, σαν αυτή της Σουλέ, δείχνουν ότι υπάρχει και η άλλη Ρόδος. Η Ρόδος της φαντασίας και του ονείρου, της αισθητικής και ευαισθησίας που μπορεί να αντισταθεί στην επίθεση της μονομέρειας και της εμπορευματοποίησης.

Νικώντας αυτά τα απόλυτα του συμφέροντος μπορούμε να δούμε τη Ρόδο μας με τη γλυκιά ματιά του αληθινού λόγου και της πειστικότητας για ένα βιώσιμο μέλλον. Η ζωή είναι σύνθεση επιλόγων και πράξεων.

Ας δοκιμάσουμε την ομορφάδα, το γούστο που βγάζει το σουβλάκι της Σουλέ για να μπορέσουμε να εξετάσουμε τη Ρόδο από τη σκοπιά της ευρύτερης αρχιτεκτονικής ως τέχνη και όχι ως επάγγελμα, ως βουκαμβίλια και όχι ως αγριόχορτο. Υπάρχει ακόμη πολύ τέχνη στην ψυχή μας φτάνει να την προβάλλουμε ή έστω να την κοινοποιήσουμε. Να τη ζήσουμε, να την εκδώσουμε. Το σουβλατζίδικο της Σουλέ είναι ο κοιτώνας, είναι η κυψέλη, είναι η πλατφόρμα της απογείωσης για την αισθητική Ρόδο.

Ο καλοκαιρινός ουρανός με τα χιλιάδες άστρα δείχνει το στέκι της Σουλέ. Το έχουμε ανάγκη για το ευ ζην. Το σουβλατζίδικο της Σουλέ με την πίτα και το ψωμάκι της σηματοδοτεί, φωτίζει τη Ρόδο του χθες, ικανοποιώντας το σήμερα αλλά δείχνοντας και το ρομαντικό, «γεμάτο» αύριο. Το δικαιούμαστε…