Η Ροδίτισσα bartender, που κερδίζει τους διαγωνισμούς τον ένα μετά τον άλλο!

Rodiaki NewsRoom

Η Ντίνα Νικολίτση, που κάνει τέχνη ό,τι καταπιάνεται

Συνέντευξη στη Ροδούλα Λουλουδάκη

Δεν πάει το μυαλό πόσο το κυνηγάει. Πόσο εργάζεται ώστε να παίρνει πρωτιές στους διαγωνισμούς, να ονειρεύεται φέτος τον παγκόσμιο και να δουλεύει ταυτόχρονα ενώ εκπαιδεύει και τους μαθητές της.

Η Ντίνα Νικολίτση, με καταγωγή από το Παραδείσι, η bartender που γράψαμε πολλές φορές για εκείνην χωρίς εκείνη να μιλήσει, έκανε τέχνη το Cocktail, σπούδασε τον καφέ και το κρασί, δούλεψε στο Λονδίνο στο μπαρ που είναι όνειρο αυτών που ξέρουν, κι έφτασε πολύ ψηλά με σκληρή δουλειά. Είναι ο μόνος σίγουρος τρόπος!

«Τελείωσα αισθητική, αλλά άλλαξα προσανατολισμό γιατί άλλα ήθελε η καρδιά μου, μου λέει. Πήγα σε σχολή για να μάθω τη φιλοσοφία του καφέ και τον τρόπο παρασκευής του, σε σχολή ειδικά για το κρασί, έχω παρακολουθήσει αμέτρητα σεμινάρια που αφορούν τη σύνθεση και τα είδη cocktails, αλλά και διοίκηση bar, έχω πάρει τέσσερις πανελλήνιες διακρίσεις ενώ έχω επιλεγεί από τη Διεθνή Ένωση Μπαρτέντερ (IBA) ως επίσημη συνεργάτης για σεμινάρια Train the trainer».

Είσαι κάτοχος των διεθνών τίτλων Professional Certificate in Spirits by WSET και Management Certificate by ACTA. Έφτασες πολύ ψηλά από πολύ μικρή. Πώς ξεκίνησε όμως αυτή η διαδρομή και μάλιστα με αφετηρία τη Ρόδο;
Ξεκίνησα να δουλεύω νωρίς γιατί ήθελα να είμαι αυτόνομη. Έκανα ταυτόχρονα πρωταθλητισμό παίζοντας στην Α2 στο μπάσκετ. Ήμουν πειθαρχημένη πάντα και λειτουργούσα ομαδικά.

Αυτό μου το έμαθε ο αθλητισμός, το να λειτουργώ μαζί με άλλους και να σέβομαι. Δεν ήταν παιδικό όνειρο! Θυμάμαι ότι η πρώτη φορά που είπα «θέλω να το κάνω αυτό» ήταν πολύ αργά. Η αφορμή δόθηκε όταν δοκίμασα ένα ποτό που έπινε η μητέρα μου, το μπλάντι μέρι και το απέρριψα.

Σκεφτόμουν πώς θα μπορούσα να το κάνω καλύτερο. Πηγαίνοντας για τις σπουδές μου στην αισθητική, στην Αθήνα, εργαζόμουν το απόγευμα σε μία αλυσίδα καφετεριών και άρχισε να αναπτύσσεται ένα ενδιαφέρον από εμένα για όλο αυτό το κομμάτι της δημιουργίας.

Άρχισα να ενδιαφέρομαι για διαγωνισμούς. Διαγωνισμούς κοκτέιλ που έχουν πολλούς κανόνες. Τη μία χρονιά πήγα και απλά παρακολούθησα τον διαγωνισμό, την επόμενη πήρα μέρος και απέτυχα γιατί βγήκα εκτός χρόνου, αν και οι καλοί χρόνοι ήταν εκτός διαγωνισμού το δυνατό μου σημείο!

Επέστρεψα στη Ρόδο, και μέρα παρά μέρα έκανα προπόνηση. Την επόμενη χρονιά βγήκα 1η στον διαγωνισμό ACTA το 2013. Είναι πανελλήνιος διαγωνισμός, έχει τέσσερις κατηγορίες: ελληνικός, κλασικός διαγωνισμός, ο χωρίς αλκοόλ, παλιότερα υπήρχε και της μπίρας. Ο κλασικός και ο χωρίς αλκοόλ πάει στον παγκόσμιο διαγωνισμό που σκοπεύω μάλιστα να πάω φέτος.

Είσαι σε συνεχή εγρήγορση!
Σχεδόν κάθε χρόνο παίρνω μέρος στον πανελλήνιο διαγωνισμό και παίρνω πρώτες θέσεις. Πρώτη θέση, δεύτερη, μέχρι τρίτη όπως και σε όλα τα παρεμφερή, γαρνιτούρας, τεχνική κατάρτιση…

Η εμπειρία στο Λονδίνο, σ’ ένα από τα γνωστότερα μπαρ του κόσμου πώς ήταν για εσένα;
Μου έγινε πρόταση από το Nightjar, το 2ο καλύτερο μαγαζί στο Λονδίνο. Είχε έρθει δικός του μπάρμαν στο μαγαζί που εργαζόμουν στη Ρόδο, για να κάνει guest και φεύγοντας μου έκανε πρόταση. Αυτό το μαγαζί... ήταν το όνειρό μου να δουλέψω εκεί.

Ήταν για εμένα όπως τα παιδιά ονειρεύονται τη Ντίσνεϋλαντ. Αυτό που συμβαίνει όμως στην Αγγλία, που μένουν πολλοί μαζί, δεν το είχα συνηθίσει. Εργαζόμουν και δεν είχα ρωτήσει τι μισθό θα παίρνω.

Είχα ξοδέψει 6.000 ευρώ δικά μου χρήματα για να είμαι εκεί, να πηγαίνω να βλέπω σπίτια για το πού θα μείνω και να βρω σπίτι για το οποίο πλήρωνα τελικά 1.200 λίρες, τον μήνα. Είχα δέκα λίρες στην τσέπη μου και περίμενα να πληρωθώ και δεν ήξερα τι να κάνω. Να φάω ή να πάρω τσιγάρα;

Σκεφτόμουν ότι έπρεπε να βρω και μία δεύτερη δουλειά. Το χαρτί που έχω είναι πολύ δυνατό, κι έτσι στο πρώτο τηλεφώνημα βρήκα δουλειά, στο Hilton London Metropole, ως bar manager. Τα λεφτά ήταν πια πολύ καλά.

Είναι σκληρό το… εξωτερικό, έτσι δεν είναι;
Αυτή η πίεση εμένα μ’ αρέσει. Αν είσαι οργανωμένος, κι έχεις ένα σκοπό όση πίεση και να έχεις αποδίδεις. Εμένα μ’ αρέσει ο πολύς κόσμος, μ’ αρέσει ο «περίεργος» πελάτης. Δεν υπάρχει άλλωστε «περίεργος πελάτης».

Εγώ γι’ αυτόν δουλεύω. Αν δεν δω τον περίεργο πελάτη να χαμογελάει, δεν το ευχαριστιέμαι. Θέλω να φύγει ικανοποιημένος. Στο Λονδίνο έμεινα για 8 μήνες, για οικογενειακούς λόγους γύρισα στη Ρόδο. Στο Νightjar, μου άφησαν ένα δίμηνο περιθώριο για να ξαναπάω, αλλά υπήρχαν λόγοι υγείας.

Έχεις πάρει 13 μετάλλια, 13 διακρίσεις, διδάσκεις, είσαι στην πρώτη γραμμή, ετοιμάζεσαι για το παγκόσμιο!
Θέλω να βελτιώνομαι συνεχώς, να είμαι μέσα στα πράγματα, είναι δημιουργία. Κι είναι ο λόγος που έχω επιλέξει αυτή τη δουλειά, γιατί δεν βαριέσαι ποτέ, δεν υπάρχει ρουτίνα. Κάθε μέρα αλλάζουνε οι νομοθεσίες για τα ποτά, κάθε μέρα αλλάζουνε πολλά πράγματα.

Τι αντιμετωπίζει μία γυναίκα που θα δουλέψει στο μπαρ; Έφερε αντίρρηση η οικογένειά σου;
Η οικογένειά μου όχι, αλλά ένας ρατσισμός για το ότι είμαι γυναίκα σ’ αυτό το επάγγελμα υπήρξε. Πρέπει να είσαι δέκα φορές καλύτερη από έναν άντρα για να πετύχεις. Αυτό έχω εισπράξει. Έχω φάει πολύ μπούλινγκ, μέχρι να ξεκινήσουν να με σέβονται.

Έχει λάμψη η δουλειά στο μπαρ. Τι άλλο έχει;
Αν κοιτάς τη λάμψη, το χάνεις το παιχνίδι. Στα σεμινάρια προσπαθούμε ν’ αλλάξουμε τη νοοτροπία ότι η κοπέλα μέσα στα μπαρ πρέπει να βάζει τακούνι, για να δουλέψει. Δεν είναι επαγγελματικό να φοράς τακούνι και να τρέχεις πανικόβλητη να δουλέψεις.

Δεν συνδυάζονται αυτά;
Όχι. Στα καλύτερα μπαρ του κόσμου φοράνε στολές και ποδιές από πάνω. Άλλο να βγω για ποτό με τους φίλους μου, κι άλλο να δουλέψω πίσω απ’ το μπαρ. Τα έχουμε λίγο μπερδέψει τα πράγματα.

Πες μου τι θα ‘θελες;
Να γίνω παράδειγμα, στα παιδιά που κάνω σεμινάρια που διδάσκω εδώ και έξι χρόνια. Θέλω να γίνω πρότυπο, θέλω να κάνω φιλανθρωπία και εθελοντισμό.

Ήταν οι μέρες της φωτιάς που έγινε αυτή η κουβέντα. Πώς να τη βγάλεις νωρίτερα και να μιλήσεις για μια κανονική ζωή όταν όλα γύρω πενθούσαν. Το καλοκαίρι αυτό δεν ήταν κανονικό.