«Έχω την καλύτερη οικογένεια του κόσμου, αλλά έπεσα σε κατάθλιψη»

Παλεύοντας με το… τέρας, πέρα από την αγάπη και την τρυφερότητα που χρειάζεσαι πρέπει ν΄ απευθυνθείς σε γιατρό

Όταν βγεις αντιμετωπίζεις την κατάθλιψη σαν μια εμπειρία που σε ωρίμασε. Όταν όμως τη ζεις είναι οδυνηρή και νομίζεις ότι δεν θα περάσει ποτέ. Η πιο μεγάλη οδύνη της κατάθλιψης είναι πως θυμάσαι ό,τι σε πόνεσε, δεν μπορείς να ξεχάσεις. Αν έπεσες μικρός, αν σε χτύπησε κάποιος, το ξαναζείς σαν να πέφτεις κάθε μέρα, σαν να σε χτυπούν κάθε μέρα! Και βγαίνεις απ΄ την κατάθλιψη αν κουραστείς πια να θυμάσαι. Για την Ελένη Μ.. όλα είναι στο μαύρο αυτή τη στιγμή. Μου τηλεφώνησε, μου ζήτησε να μιλήσει, να πει σε όσους ανακαλύπτουν πως έχουν πρόβλημα να ζητούν τη βοήθεια ειδικού γρήγορα, χωρίς να χασομερούν. Θέλει, μου λέει να αφυπνίσει τους ανθρώπους που πάσχουν από κατάθλιψη να απευθύνονται σε ειδικό, να μην αφήσουν αυτό το μαύρο πλασματάκι που κολλάει στην πλάτη σου να τους κυριεύσει, να μη σκεπάζουν τα πράγματα σαν να μην υπάρχουν, γιατί η κατάθλιψη όσο και να τη σκεπάζεις και να λες «δεν έχω» σε κυνηγάει!

Τι αισθανθήκατε αρχικά;
Αρχίζεις κι έχεις ανορεξία που εγώ ήμουν του φαγητού, ψιλοφοβίες, κρίσεις πανικού… Εκεί που κάθεσαι αρχίζεις και κλαις, ξυπνάς στις τρεις, στις τέσσερις τα ξημερώματα, ανοίγεις τα παράθυρα και δεν παίρνεις αέρα, πνίγεσαι, κόβεται η αναπνοή σου. Αυτός ο πόνος της κατάθλιψης είναι ανυπόφορος. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν κατάθλιψη και θέλουν να κάνουν κακό στον εαυτό τους, εγώ το πρόλαβα, ζήτησα γρήγορα βοήθεια από ειδικό.

Τι άλλο αισθανόσασταν;
Δεν ήθελα να είμαι κλεισμένη στο σπίτι, κι αν ήμουνα ήθελα να είναι κοντά μου η οικογένειά μου, μόνο τότε αισθανόμουν ασφάλεια. Έχεις το φόβο ότι θα σου συμβεί κάτι κακό. Δεν γελάς με τη ψυχή σου όταν γελάς, νιώθεις πνίξιμο, φοβία μεγάλη, μήπως πέσει το ταβάνι πάνω απ ΄το κεφάλι σου να σε πλακώσει. (γελάει). Είσαι άδεια. Φοβάσαι μήπως πάθει κάτι κακό κάποιος δικός σου. Είναι πολύ άσχημα συναισθήματα αυτά και κλαις όλη την ώρα. Και στο πιο ωραίο μέρος να είσαι εσύ κλαις. Εγώ είναι κάπου που πήγαινα και μου άρεσε και περνούσα καλά. Τώρα όταν πηγαίνω κλαίω.

Πότε ζητήσατε βοήθεια;
Στο μήνα πάνω πήγα στο γιατρό, μου είπε «ήσουν τυχερή που ήρθες, πρόλαβες». Ξεκίνησα φαρμακευτική αγωγή, αντιαγχολυτικά, δεν είναι ηρεμιστικά, να μην φοβούνται. Πήγα σε ψυχίατρο-ψυχοθεραπευτή. Φοβόμουν να πάω, νόμιζα ότι στον ψυχοθεραπευτή πάνε οι τρελοί, δεν είναι έτσι.

Πόσος καιρός είναι που αισθάνεστε έτσι;
Ενάμιση χρόνος. Τις πρώτες 20 μέρες που ήπια το χάπι της θεραπείας που κάνω ένιωσα καλά, ένιωθα τα πράγματα όπως πρέπει να είναι. Τότε συνειδητοποίησα ότι το παιδί μου έπρεπε να φύγει να πάει στις σπουδές του γιατί είναι για καλό του. Πρέπει να σας πω ότι αυτή ήταν η σπίθα που μ΄ έριξε στην κατάθλιψη, το ότι έφευγε ο γιός μου για σπουδές! Η θεραπεία ξεκίνησε σιγά-σιγά και θα κοπεί σιγά-σιγά. Αυτό είναι όλο.

Αν δεν πηγαίνατε σε ειδικό;
Θα ήμουν σε δραματική κατάσταση, δεν ξέρω. Αν το άφηνα μπορεί να στρεφόμουν στον εαυτό μου. Η ζωή που ζεις στην κατάθλιψη είναι μαρτυρική, δεν τη θέλεις, δεν ξέρω που θα έφτανα. Εγώ στο κρεβάτι δεν έφτασα, το πρόλαβα, όμως έχασα επτά κιλά σ΄ ένα μήνα, δεν έτρωγα καθόλου, ο άντρας μου με το ζόρι μου έβαζε μια μπουκιά ψωμί στο στόμα. Ο ύπνος μου ήταν πολύ ακατάστατος, πεταγόμουν πάνω. Η γιατρός μου, μου είπε ότι η κατάθλιψη είναι σαν ένα κουνούπι που πρέπει γρήγορα να το διώξεις από πάνω σου. Αν το προλάβεις είναι όλα πολύ εύκολα.

Εσείς όμως που το προλάβατε δεν έχετε ξεφύγει ακόμα!
Ενώ έκοβα σιγά-σιγά τη θεραπεία πέθανε ξαφνικά ένας φίλος, ένας πολύ δικός μου άνθρωπος. Ένας θάνατος πολύ δικού μου ανθρώπου. Ξανακύλησα. Διαφορετικά η θεραπεία διαρκεί έξη μήνες με ένα χρόνο.

Τώρα πώς είστε;
Είμαι καλύτερα, αλλά είμαι σε θεραπεία. Το «χάπι της ευτυχίας» το λέω εγώ. Ένα χάπι είναι που αυξάνεται και μειώνεται. Πρέπει να πας στο γιατρό γρήγορα. Είναι πολλοί που δεν το παραδέχονται ούτε στον ίδιο τους τον εαυτό ότι έχουν πρόβλημα.
Εγώ μιλάω με κοπέλες και διαπιστώνω ότι κάποιες απ΄ αυτές έχουν το ίδιο πρόβλημα με εμένα, αλλά δεν το λένε ή δεν το παραδέχονται ούτε στον εαυτό τους, αλλά εγώ τα σημάδια τα καταλαβαίνω. Δεν χρειάζεται να έχεις τρομερά προβλήματα στη ζωή σου για να σου συμβεί, εγώ έχω την καλύτερη οικογένεια στον κόσμο κι όμως έπεσα στην κατάθλιψη.

Είστε ευαίσθητη πολύ!
Είχα δύσκολα παιδικά χρόνια, όχι οικονομικά, με παίδεψε η μάνα μου. Μ΄ έβαλε από επτά χρονών σε ευθύνες. Μ΄ άφηνε τα μωρά να τα βλέπω εγώ, κι εκείνη έβγαινε έξω, τον πατέρα μου τον είχε του χεριού της. Μια φορά μου πνίγηκε το μωρό και δεν ήξερα τι να κάνω. Άλλα παιδάκια παίζανε στο δρόμο, κι εγώ τα κοιτούσα από το μπαλκόνι. Λες κι ήμουν ορφανό κοιτούσα απ΄ το μπαλκόνι μόνο μου, παιδάκι... Πώς να το ξεχάσω αυτό;

Θυμάστε τα πάντα που σας πλήγωσαν, στην κατάθλιψη δεν μπορείς να ξεχάσεις τίποτα, κι αυτή είναι η μεγάλη οδύνη της!
Δεν μπορώ να ξεχάσω τίποτα, ούτε αυτά που με πλήγωσαν τότε ούτε τα σημερινά, τα θυμάμαι όλα, κι αυτό είναι το βάσανό μου.