Είναι πολύ δύσκολο να συνδυάσεις εθελοντισμό με οικογένεια και δουλειά
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΚΕ 3546 ΦΟΡΕΣ
Τι λένε οι εθελοντές πυροσβέστες Γιάννης Κωτιάδης και Σοφία Χατζημιχαήλ- Ταρασλιά
Τα τελευταία χρόνια, που η κρίση έχει "χτυπήσει" τα περισσότερα νοικοκυριά στην χώρα μας, οι άνθρωποι χωρίζονται σε δύο βασικές κατηγορίες. Σε εκείνους που κάθονται στον καναπέ τους χωρίς να αντιδρούν ή να δραστηριοποιούνται και σε εκείνους που είναι στην πρώτη γραμμή και που βοηθούν όπου και όπως μπορούν.
Στην δεύτερη κατηγορία, ανήκουν και οι συμπολίτες μας κ.κ. Γιάννης Κωτιάδης και Σοφία Χατζημιχαήλ- Ταρασλιά, που τα τελευταία τέσσερα χρόνια βρίσκονται επίσημα στην πρώτη γραμμή ως Εθελοντές Πυροσβέστες στο νησί μας, ενώ μάλιστα είναι εκπρόσωποι της Πανελλήνιας Ένωσης Εθελοντών Πυροσβεστών. Και οι δύο είναι παντρεμένοι με παιδιά, οι οποίοι όμως καταφέρνουν να συνδυάσουν τον εθελοντισμό με τη δουλειά και το γάμο τους!
Οι ίδιοι, μίλησαν στην "Ροδιακή" για την απόφαση να γίνουν εθελοντές πυροσβέστες, για τις απαιτήσεις και τις ευθύνες που έχει αυτός ο ρόλος, για τις εμπειρίες τους και τον τρόπο που αυτό συνδυάζεται με τη δουλειά.
Όταν λέμε εθελοντές πυροσβέστες τι ακριβώς εννοούμε;
Ανήκουμε στο Πυροσβεστικό Σώμα, είμαστε καθαρά εθελοντές, είμαστε ενεργοί όπως οι επαγγελματίες που υπηρετούν σε Πυροσβεστικούς Σταθμούς.
Απλά η θέση μας είναι αμισθί και είμαστε υποχρεωμένοι σε 3 οκτάωρα τον μήνα. Να κάνουμε δηλαδή τρεις οκτάωρες βάρδιες, στην υπηρεσία που ανήκει ο καθένας. Εμείς ανήκουμε στην πυροσβεστική υπηρεσία της πόλης. Τις βάρδιες και τις ημέρες που θέλουμε να πάμε τις επιλέγουμε εμείς. Φυσικά, όπως όλοι οι πυροσβέστες είμαστε 24 ώρες το 24ωρο, 364 μέρες το χρόνο σε ετοιμότητα.
Όταν έχει κάποιο έκτακτο συμβάν όπως π.χ. μια μεγάλη πυρκαγιά ή πλημμύρα και δεν επαρκεί η δύναμη της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας, μας καλούν να συνδράμουμε και εμείς, εκτός από τα υποχρεωτικά 8ωρα.
Ποια είναι η αντιμετώπιση των πυροσβεστών απέναντί σας;
Το καλό είναι ότι οι πυροσβέστες στην υπηρεσία μας δέχθηκαν με ωραίο τρόπο, χωρίς να μας ξεχωρίζουνε επειδή είμαστε εθελοντές. Μας δέχθηκαν ισότιμα και ισάξια. Η εμπιστοσύνη κερδίζεται, με τη συνεχή παρουσία, με το να δείχνεις ότι θέλεις να μάθεις, να πηγαίνεις στα συμβάντα και να προσπαθείς για το καλύτερο.
Εσείς πόσα χρόνια είστε εθελοντές και ποια είναι η διαδικασία για να γίνεις;
Τώρα είμαστε τρία χρόνια Εθελοντές Πυροσβέστες, έχουμε πιστοποίηση από την Πυροσβεστική Ακαδημία και το εκπαιδευτικό μας πρόγραμμα ήταν 120 ώρες. Εκπαιδευτήκαμε στην Ρόδο από αξιόλογους εκπαιδευτές. 60 ώρες η θεωρία και 60 ώρες η πρακτική. Κάνουμε βάρδιες πρωινή, απογευματινή, βραδινή, κάνουμε ότι κάνει και ένας πυροσβέστης. Ακόμα και σε ένα τροχαίο ή οτιδήποτε άλλο παρουσιαστεί πρέπει να είμαστε και εμείς εκεί.
Γιατί αποφασίσατε να γίνετε εθελοντές πυροσβέστες;
- Γιάννης: Για εμένα ήταν απωθημένο. Μου άρεσε πολύ να βοηθάω, να συμμετέχω, να είμαι ενεργός πολίτης και εκείνη την περίοδο ήθελα να γραφτώ σε κάποια ομάδα και πίεζα έναν φίλο που ήθελε και εκείνος να γίνει εθελοντής πυροσβέστης, ήταν στη σειρά μας. Τον πίεζα για να πάμε σε μια άλλη εθελοντική ομάδα αλλά με έπεισε να γίνω εθελοντής πυροσβέστης. Πήραμε τις απαραίτητες πιστοποιήσεις από τους γιατρούς αλλά και τα απαραίτητα χαρτιά.
- Σοφία: Εμένα ήταν όνειρο ζωής, είχα μεγαλώσει σε περιβάλλον πυροσβεστικό λόγω του ότι ήταν ο πατέρας μου και ο θείος μου. Μάλιστα ο πατέρας μου ήταν διοικητής εδώ. Είχα μεγαλώσει με τη μυρωδιά του... καμένου. Η αλήθεια είναι ότι ήθελα και στα πολύ νιάτα μου να μπω στην πυροσβεστική, αλλά ο πατέρας μου ήταν αρνητικός και μετά από πάρα πολλά χρόνια και αποφάσισα να μπω στην Πυροσβεστική εθελοντικά πλέον.
Πόσο δύσκολο και πόσο επικίνδυνο είναι να γίνεις εθελοντής πυροσβέστης;
- Γιάννης: Δύσκολο αν το θέλεις δεν είναι. Ότι είναι επικίνδυνο, είναι. Αλλάζει η ζωή σου γενικά, 24 ώρες το 24ωρο παρακολουθείς τα πάντα. Αν έχει γίνει κάτι, αν δεν έχει γίνει, εγώ για παράδειγμα έχω έναν ασύρματο στο σπίτι και τον έχω συνέχεια ανοιχτό για το αν έχει γίνει κάτι. Έχουμε μάθει και τη σειρήνα ακόμη, να την ξεχωρίζουμε. Το κακό στην Ελλάδα είναι ότι ο εθελοντισμός είναι πολύ παρεξηγημένος σαν θεσμός. Πολλές φορές έχω ακούσει από συμπολίτες μου αν πληρώνομαι.
- Σοφία: Είναι πολύ δύσκολο να το συνδυάσεις, επειδή οι περισσότεροι έχουμε οικογένεια, δουλειά, υποχρεώσεις. Είναι δύσκολο να μπορέσεις να ανταπεξέλθεις και να είσαι τυπικός. Αν δεν το αγαπάς πραγματικά, δεν θα μπορέσεις να θυσιάσεις πράγματα από τον προσωπικό σου χρόνο προκειμένου να βρίσκεσαι εκεί. Αντί δηλαδή να πας για έναν καφέ, ή να είσαι έξω με την παρέα σου, με τον σύντροφο σου κ.λπ., πρέπει να είσαι στην υπηρεσία. Πρέπει να έχεις ξεκαθαρίσει μέσα σου και να σε βοηθάνε και οι άνθρωποι σου, δείχνοντας την αντίστοιχη κατανόηση. Εμείς ευτυχώς ήμασταν τυχεροί με αυτό.
Για παράδειγμα, στη μεγάλη φωτιά που εκδηλώθηκε το καλοκαίρι του 2016 στο Τσαΐρι, ήμουν στην υπηρεσία όταν εκδηλώθηκε, και επέστρεψα σπίτι μου την επόμενη μέρα το πρωί.
Ο σύζυγος η πρώτη μου μεγάλη δασική, τον είχα ενημερώσει ότι είμαι πρώτη γραμμή και να μην ανησυχεί. Ανησύχησε όταν είδε ότι οι ώρες περνούσαν και εγώ δεν επέστρεφα, δεν ήξερε ότι έπρεπε να με αντικαταστήσουν για να επιστρέψω στο σπίτι. Αγωνία υπάρχει γιατί δεν ξέρεις τι μπορεί να σου συμβεί.
Είμαστε τυχεροί γιατί κάνουμε βάρδιες με αξιόλογους αξιωματικούς και πυροσβέστες, οι οποίοι και μας έχουν βοηθήσει, μας έχουν αγκαλιάσει σαν οικογένεια και μας εμπιστεύονται. Προσπαθούν να κινδυνεύσουμε όσο το δυνατόν λιγότερο σε κάποιο ενδεχόμενο συμβάν. Ωστόσο μας συμπεριφέρονται ισότιμα. Μας λένε πάνω από όλα η ασφάλεια σας, όχι ηρωισμοί, σας περιμένουν στο σπίτι.
Πόσοι είναι οι εθελοντές πυροσβέστες στην Ρόδο;
Συνολικά είμαστε περίπου 20 άτομα μαζί με τα κλιμάκια Ατταβύρου και Λίνδου
Πώς μπορεί να γίνει κάποιος εθελοντής πυροσβέστης;
Εθελοντής πυροσβέστης μπορείς να γίνει όποιος είναι από 18 ετών ως 55, Έλληνας πολίτης ή μέλος της Ε.Ε. αν είναι αλλοδαπός. Οι αιτήσεις ξεκινούν από 1η Ιουλίου έως 30 Σεπτεμβρίου και βγαίνει μια σειρά κάθε χρόνο.
Όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να απευθυνθεί στις κατά τόπους υπηρεσίες προκειμένου να πάρει την αίτησή του και να δει τι δικαιολογητικά χρειάζεται. Ωστόσο, η εκπαίδευση είναι συνεχής, δεν σταματάει, γίνονται μετεκπαιδεύσεις, όπως για παράδειγμα σε ασκήσεις κ.λπ.
Εμείς για αυτό τον λόγο θέλαμε να γίνουμε εθελοντές, σε κάποια συμβάντα και να μη μας καλούν, μπαίνουμε από μόνοι μας γιατί θέλουμε να βοηθήσουμε. Όταν είσαι στο σώμα, μπαίνεις στην υπηρεσία, και σου ορίζουν το που θα πας και τι θα κάνεις, δεν μπορείς να πας από μόνος σου με τα αυτοκίνητο σου και να κάνεις τα δικά σου.
Ωστόσο, το κακό είναι ότι είναι λίγα τα άτομα που δηλώνουν ενδιαφέρον και πιστεύω ότι για αυτούς που θέλουν να ασχοληθούν πρέπει να το αγαπάνε πολύ. Γιατί πολλοί ξεκινάνε με μεγάλη θέρμη αλλά αυτό φεύγει στην πορεία.
Όσοι μπορούν να γίνουν εθελοντές πυροσβέστες, αλλά θα πρέπει να το αγαπάνε και να το θέλουν.
Πώς θα έπρεπε εμείς σαν πολίτες να προστατεύσουμε τα δάση μας και την περιουσία μας;
Το πως θα προστατεύσουμε τα δάση μας, είναι στην κρίση και την παιδεία του καθένα.
Τώρα για παράδειγμα που ξεκινάει η αντιπυρική περίοδος, απαγορεύεται αυστηρά η φωτιά, οπουδήποτε. Ούτε στο σπίτι σου, μπορείς να βάλεις φωτιά, ούτε στο χωράφι σου, ούτε καν στη θάλασσα. Δυστυχώς όμως δεν τηρούνται οι κανόνες στην χώρα μας, από εμάς τους ίδιους.
Και στην Ρόδο ειδικά έχουμε θρηνήσει τα δάση μας από τέτοιου είδους λάθη, έστω και αν θεωρούνται εξ αμελείας.
Από την υπερβολική αυτοπεποίθηση του κόσμου που θεωρεί ότι ξέρει τι κάνει, έχουν μπει μεγάλες φωτιές στο νησί μας, αφού δεν παίρνουν καν τα απαραίτητα μέτρα προστασίας! Ξεκινάει κάποιος να κάψει χόρτα ή να κάνει κάποια εργασία, ενώ ο βαθμός επικινδυνότητας εκείνη την ημέρα είναι πάρα πολύ μεγάλος για φωτιά. Έχουν βγει ανακοινώσεις, έχουν γίνει αναρτήσεις αλλά και πάλι, βάζουν τη φωτιά γιατί πιστεύουν ότι δεν θα συμβεί το κακό.
Στις πλημμύρες ας πούμε, σου λένε καθάρισε τις υδρορροές σου, απόφυγε τις άσκοπες μετακινήσεις κλπ. Όμως σαν γνήσιοι Έλληνες, όλο την πατάμε.
Πάρα πολλές φορές, ας πούμε στις δασικές φωτιές, πηγαίνει ο άλλος από περιέργεια για να βγάλει φωτογραφίες, παρκάρει όπου βρει και παρεμποδίζει τη διέλευση των πυροσβεστικών οχημάτων, με αποτέλεσμα χωρίς ουσιαστικά να μπορεί να βοηθήσει σε κάτι.
Πείτε μας ένα περιστατικό που έχει μείνει στη μνήμη σας
- Γιάννης: Η πρώτη μου βάρδια ήταν ένα βράδυ Μαΐου, χτύπησε το κουδούνι και χρειάστηκε να πάμε να δούμε τι γίνεται, ευτυχώς δεν ήταν τίποτα, αλλά η διαδικασία μόνο, τα ποδοβολητά που ακούς το τρέξιμο κλπ. Δεν ήξερα τι θα συναντήσω, ήταν η πρώτη μου υπηρεσία, δεν είχα εμπειρία δεν είχα εξοικειωθεί.
- Σοφία: Πάντα όταν μπαίνεις στο αυτοκίνητο, ανεβαίνει η αδρεναλίνη σου, δεν έχεις ιδέα τι θα συναντήσεις. Ξέρεις μόνο το τι σου έχει περιγράψει ο πολίτης. Αυτό που συμβαίνει μπορεί να είναι πραγματικότητα, μπορεί να είναι μικρότερο από ότι συμβαίνει, η αδρεναλίνη σου ανεβαίνει στα ύψη. Υπάρχει και μια ψυχοφθόρα διαδικασία μέχρι να φθάσεις στον τόπο να δεις εσύ ο ίδιος τι γίνεται και τι πρέπει να κάνεις.
Εγώ στο Τσαΐρι όταν πήγα, στο μεγάλο συμβάν πρόπερσι, το σήμα που είχαμε ήταν ότι καίγεται ένα αυτοκίνητο. Με άλλο όχημα ξεκινήσαμε, με άλλο καταλήξαμε, και τρείς μέρες έκαιγε η περιοχή, η οποία ήταν για πρώτη φορά δασικό και αστικό μαζί. Ήταν δύσκολη φωτιά, είχε σπίτια που κινδύνευαν, μαγαζί με αλουμίνια κ.α.
Κάποιες φορές κινδυνεύουν τα σπίτια, οι κάτοικοι αλλά και εμείς. Δεν επαρκεί πάντοτε το ένα όχημα.
Εσείς τι θα λέγατε σε κάποιον που θέλει να γίνει εθελοντές πυροσβέστης;
Ειδικά στα νέα παιδιά που θέλουν να είναι ενεργοί πολίτες και να μην κάνουν κριτική ή να το παρακολουθούν απ' έξω, αν θέλουνε πραγματικά και νομίζουν ότι μπορούν να ανταπεξέλθουν και στις υποχρεώσεις, και στις απαιτήσεις γιατί δεν είναι εύκολο, να τολμήσουν και να γίνουν εθελοντές πυροσβέστες του πυροσβεστικού σώματος. Είναι πολύ όμορφο να προσφέρεις, απλά να το κάνεις οργανωμένα και να έχεις και την πειθαρχία μέσα σου. Να μπορείς να πειθαρχείς στα ωράρια και τις δυσκολίες, αλλιώς καλύτερα να μην το κάνει κάποιος.
Ακολουθήστε τη Ροδιακή στο Google News
