Ήταν ένας αληθινός φίλος. Ήταν η ελπίδα για το μέλλον της Ρόδου, αλλά δυστυχώς, έφυγε νωρίς!..

Rodiaki NewsRoom

Μανώλης Καμπουρόπουλος
Πρώην Αντιδήμαρχος Ρόδου

Είκοσι χρόνια απουσίας, είκοσι χρόνια που ο Γιώργος έφυγε.

Απώλεια τεράστια, για την οικογένεια του, για τους φίλους του, για τη Ρόδο.
Φέτος, που συμπληρώνονται 20 χρόνια από το θάνατο του, όλοι οι Ροδίτες οφείλουμε να αποδώσουμε φόρο τιμής σε έναν σπουδαίο Ροδίτη, ο οποίος ταύτισε το όνομα του με τη Ρόδο, αφιερώνοντας τη ψυχή του στην υπηρεσία της.

Ποιος ήταν ο Γιώργος:
Ο Γιώργος με το αστείρευτο χιούμορ του ήταν πάντα στο επίκεντρο.
Με τη ζεστασιά της ψυχής του ήταν αγαπητός σε όλους, ανεξάρτητα ιδεολογικών ή παραταξιακών αποχρώσεων.

Με την ακεραιότητα του χαρακτήρα του και την τιμιότητα του, του είχαν όλοι απόλυτη εμπιστοσύνη.
Η επιμονή στο καθήκον και η εργατικότητα τον έκαναν να βρίσκει λύσεις σε όλα τα προβλήματα.
Ήταν η ελπίδα για το μέλλον της Ρόδου αλλά δυστυχώς……

Από τον γάμο του αδελφικού του φίλου, Μανώλη Καμπουρόπουλου, τον Σεπτέμβριο 1977

Τι ήταν για εμένα ο Γιώργος:
Είχα την τύχη και τη χαρά να είμαι ο καλός του φίλος. Φιλία που ξεκίνησε από τα παιδικά χρόνια, ανδρώθηκε στα γυμνασιακά, μετά στα φοιτητικά και συνέχισε το ίδιο δυνατή όλα τα επόμενα χρόνια. Επισφραγίσθηκε με το να με παντρέψει και να βαφτίσει τον γιό μου.

Αλησμόνητες μένουν οι τρέλες της εφηβικής μας ηλικίας, τα γλέντια και τα ταξίδια μας. Οι προσπάθειες και οι αγωνίες μας για τα κοινά (αθλητικά – πολιτική), οι συζητήσεις μας, ακόμα και οι διαφορετικές προσεγγίσεις σε διάφορα θέματα, οι οποίες όμως ποτέ δεν έκαμψαν την αγάπη του ένα προς τον άλλο.

Ένα συγκινητικό ιδιόχειρο σημείωμα του Γιώργου Τσοπανάκη, στον αδελφικό του φίλο Μανώλη Καμπουρόπουλο. Εκεί στα μαθητικά τους χρόνια εξελίχθηκε αυτή η υπέροχη φιλία. “Χτίστηκε” με εμπιστοσύνη και απόλυτη εκτίμηση. Και κράτησε έτσι, στέρεη και δυνατή μέχρι το τέλος. Το πρόωρο και αναπάντεχο τέλος του Γιώργου...

Γράφοντας αυτά τα λόγια και προσπαθώντας να βρώ κάποιες κοινές μας στιγμές αποτυπωμένες, ήλθε στην επιφάνεια ένα προσωπικό λεύκωμα όπου δεσπόζει στην πρώτη σελίδα η αφιέρωση του Γιώργου, όπως επίσης φωτογραφίες ωραίων και ανέμελων στιγμών.
Για αυτόν το λόγο η παρουσία του αυτήν την στιγμή είναι έντονη.

Φίλε Γιώργο, σε ευχαριστώ που ομόρφυνες τη ζωή μου, όσο ζούσες αλλά ακόμα και τώρα, όποτε σε σκέφτομαι.
Με το χαμόγελο σου, τη ζεστασιά της ψυχής σου και την ακεραιότητα σου πορευθήκαμε μαζί για περίπου 40 χρόνια.
Μου λείπεις πολύ φίλε.

Είμαι περήφανος γιατί υπήρξα ο καλός σου φίλος. Αλλά περισσότερο από όλους δικαιούνται να είναι υπερήφανοι οι πιο αγαπημένοι σου, η Ήβη, η Μαίρη, η Λίζα και ο Αγαπητός, που είχαν το προνόμιο να σε έχουν σύζυγο και πατέρα.
Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ.

Η φιλία που διήρκεσε στο χρόνο, εξελίχθηκε σε οικογενειακή. 14 Νοεμβρίου 1987, μετά τη λιτανεία του Κωνσταντίνου Υδραίου, στην πόλη της Ρόδου, Μανώλης και Γιώργος μαζί με τις οικογένειές τους.

Με το γιο του Μανώλη Καμπουρόπουλου, Παντελή, τον οποίο βάφτισε

Καλοφαγάδες, αλλά και... γλεντζέδες. Σε μία από τις εξόδους τους σε νεαρή ηλικία