Η Ροδίτισσα αμαζόνα που είναι πανελληνιονίκης Εφήβων 2018

Pοδούλα Λουλουδάκη

Η Ειρήνη Σπανού που με τ' άλογό της κερδίζει στις αρένες

Να έχεις στόχους και να στοχεύεις σ’ αυτούς, να αγαπάς τα άλογα και να τα κάνεις αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής σου, να εκμεταλλεύεσαι και το τελευταίο λεπτό δημιουργικά ώστε να αποκτήσεις ολοκληρωμένη προσωπικότητα η οποία θα αυξήσει τις δυνατότητές σου.

Η Ροδίτισσα αμαζόνα του Ιππικού Ομίλου Ελλάδος Ειρήνη Σπανού, στα 18 της σήμερα έχει ήδη 1η θέση στο Ομαδικό Βαλκανικό Πρωτάθλημα του 2016 στη Ρουμανία και είναι εδώ και λίγες μέρες πανελληνιονίκης Εφήβων 2018.

Την περίμενε η μητέρα της στο αεροδρόμιο, Παρασκευή μεσημέρι να επιστρέψει για τις γιορτές στη Ρόδο και στην οικογένειά της όταν της τηλεφώνησα για να συναντηθούμε την άλλη μέρα. Μια οικογένεια που έζησε όλους τους αγώνες και τις αγωνίες που έχει ο πρωταθλητισμός και στάθηκε δίπλα της όπως συμβαίνει με όλους όσοι μπαίνουν σ’ αυτό τον δύσκολο και μοναχικό στίβο.

Είναι χαρούμενη και προσγειωμένη, ξέρει πού βρίσκεται όπως όλοι όσοι έχουν χτίσει λιθαράκι-λιθαράκι αυτό που είναι και τι περιμένει.

Η σκληρή προπόνηση είναι το μέσον, η στήριξη το διαβατήριο και τότε οι χαρές έρχονται μία-μία να εκτονώσουν την ένταση και να επιβραβεύσουν όλο αυτό τον κόπο!

Πάντα αγαπούσες τα άλογα; Πώς έγινε και μπήκες σ’ αυτό τον κόσμο πρώτη φορά;
Ήμουν τριών χρόνων όταν με πήγαν οι γονείς μου στον Ιππικό Όμιλο Ρόδου όπου ήδη έκανε ιππασία, από το νηπιαγωγείο, ο αδελφός μου. Με ανέβασαν σ’ ένα μικρό πόνι τη Σούζυ, ασπρόμαυρο, κι έγινε η συντροφιά μου, ήταν και ζωηρή… δέθηκα μαζί της. Ο αδελφός μου συνέχισε μέχρι τα 16 του την ιππασία, κι έτσι όλα τα απογεύματα, τέσσερις με πέντε ώρες κάθε μέρα, ήμασταν στον Ιππικό Όμιλο, ο αδελφός μου, ο μπαμπάς μου, η μαμά μου, με ζέστη και βροχή. Αργότερα ήρθε το δεύτερο άλογό μου, ο Φίλιππος που ήταν αγωνιστικό και μαζί του ξεκίνησα τους αγώνες. Πάντα μου άρεσε να συναναστρέφομαι με άλογα, να είμαι στο στάβλο, να τα πλένω, να τα βουρτσίζω, να κάθομαι μαζί τους, να τους μιλάω. Η ζωή μου ήταν να είμαι μαζί τους, κι ακόμα είναι.

Σιγά-σιγά ήρθαν κι οι διακρίσεις!
Τα πρώτα χρόνια έπαιρνα μέρος σε περιφερειακούς αγώνες στη Σύρο, από τα 10 έως τα 14 στο πρωτάθλημα Παίδων. Το 2014 ήρθα 6η στο Ατομικό Βαλκανικό Πρωτάθλημα Παίδων, στην Κροατία. Μετά ξεκίνησα να παίρνω μέρος σε αγώνες Ομίλων της Αθήνας.

Οι νίκες ή οι ήττες σ’ έκαναν πιο δυνατή;
Οι ήττες. Κάθε φορά που κάτι συμβαίνει και χάνεις σκέφτεσαι «τι έγινε, τι έκανα λάθος...», και μαθαίνεις. Χρειάζεται να έχεις ψυχική δύναμη για να μπορείς να δεχτείς τις ήττες και τις νίκες και να μη σε ρίχνει τίποτα. Με τις νίκες πρέπει να είσαι προσεκτικός, προσγειωμένος, και να συνεχίζεις να βάζεις νέους στόχους.

Πώς τα κατάφερες να τα συνδυάζεις όλα; Σχολείο, σκληρή προπόνηση, τόσα πολλά ταξίδια κι αγώνες;
Κι όχι μόνο. Προσπάθησα να συνδυάσω το σχολείο, πήγαινα στο “Ροδίων Παιδεία”, τους αγώνες και να έχω και κάποιο ελεύθερο χρόνο για να βρεθώ με τους συμμαθητές μου, να μιλήσω για πράγματα της ηλικίας μου, κι όχι μόνο για άλογα, για χρόνους, για εμπόδια. Ήθελα να υπάρχει μία ισορροπία, κι αυτό με βοήθησε και στις επιδόσεις. Είμαι πολύ τυχερή που η οικογένειά μου από την αρχή σκέφτηκε ότι πρέπει να ασχοληθώ και μ’ άλλα αθλήματα, και μ’ άλλα πράγματα της ηλικίας μου. Γι’ αυτό έπαιζα βόλεϊ, και δεν έχανα τίποτα από εξωσχολικές δραστηριότητες. Πήγαινα τις εκδρομές μου, έκανα εξόδους και ταξίδια με το σχολείο... Δεν είναι πολύ καλό να αφοσιωθείς μόνο στην ιππασία και στο άλογό σου, δεν είναι τόσο υγιές για την προσωπικότητά σου. Έκανα όλα αυτά, αλλά πάνω απ’ όλα ήταν το άλογο και η ιππασία για εμένα. Ο χρόνος μου δεν έπρεπε να σπαταλιέται, έπρεπε να είναι δημιουργικός ώστε να πιάνω τους στόχους μου, κι αυτό για ένα παιδί είναι σκληρό, αλλά το ωριμάζει κιόλας. Τίποτα όμως δεν πήγε χαμένο.

Κι έτσι ήρθαν κι άλλες νίκες!
Το 2016 ήμουν πρώτη στο Ομαδικό Βαλκανικό Εφήβων στη Ρουμανία και τώρα τον Δεκέμβριο πανελληνιονίκης Εφήβων 2018.

Είδα τη φωτογραφία στο ομαδικό στη Ρουμανία όταν πήρατε την 1η θέση, τυλιγμένες εσύ και οι συναθλήτριές σου με την ελληνική σημαία!
Πολύ κλάμα. Να ακούγεται ο εθνικός ύμνος της Ελλάδας, να ανεβαίνει η ελληνική σημαία, και να είσαι τυλιγμένη την ελληνική σημαία… Δεν υπάρχουν λόγια.

Ποιος είναι ο επόμενος στόχος σου;
Το πρωτάθλημα Ελλάδος και οι Βαλκανικοί Αγώνες, στην επόμενη κατηγορία τους Νέους Ιππείς, και τα δύο το καλοκαίρι του 2019.

Ζεις στην Αθήνα πια!
Ζω στην Αθήνα όπου σπουδάζω και είμαι μέλος του Ιππικού Ομίλου Ελλάδος, με προπονητή τον Γιάννη Σκανδάλη. Έχω δύο άλογα εμποδίων και προπονούμαι δύο με τρεις ώρες κάθε μέρα.

Και ξεπερνάς εμπόδια, τα οποία είναι και 1.40 ύψους! Πώς είναι το συναίσθημα αυτό;
Είναι μια πρόκληση το κάθε εμπόδιο. Μπορεί να πέσεις, και έχω πτώσεις. Αν καταφέρω και το πηδήξω χωρίς απώλεια, έχω νικήσει, αν όχι έχω μάθει απ΄ αυτό!