Κραυγή απόγνωσης από Ροδίτισσα μάνα: «Έχασα δύο παιδιά από τα ναρκωτικά»

Μιχάλης Μαστής

Ένας γολγοθάς 20 περίπου ετών που κατέληξε σε διπλή τραγωδία

Μάνα ηρωίδα. Με έναν γολγοθά που διήρκεσε 20 περίπου χρόνια. Δεν κουράστηκε, δε λύγισε ποτέ. Είχε την πίστη στο Θεό και τη δύναμη μέσα της.

Τον πρώτο γιο της, τον Μιχάλη, τον έχασε πριν από τριάμισι χρόνια. Ήταν 37 ετών και χρήστης ναρκωτικών από τα 13 του. Τον δεύτερο, τον Αντώνη, τον έχασε πρόσφατα. Στις 9 Ιανουαρίου 2019.

Ένα παλικάρι δύο μέτρα, πρώην καταδρομέας, τον οποίο ο κόσμος των ναρκωτικών μεταμόρφωσε σε ανήμπορο.

Η Σεβαστή Κωσταρά του Αντωνίου, η μάνα που όταν την ακούς να εξιστορεί αυτό που βίωσε, σε καθηλώνει, σε συγκλονίζει και σε «προσγειώνει» ταυτόχρονα στις αληθινές ανάγκες και αξίες στις οποίες μπορεί να στοχεύσει ένας άνθρωπος και μια οικογένεια, βρήκε το κουράγιο και μίλησε στη «Ροδιακή».

Μίλησε για τα αγαπημένα της παιδιά, που έφυγαν. Για αυτά που πέρασαν κυρίως τα ίδια μέσα από τον (χωρίς επιστροφή) δρόμο των ναρκωτικών. Μίλησε για τους κινδύνους και τις τραγωδίες που είδε να εξελίσσονται σε νέα παιδιά. Περιέγραψε τον δικό τους γολγοθά και τον άνισο αγώνα και μάχες που έδωσαν και δίνουν.

Με δάκρυα στα μάτια, αλλά με σταθερή φωνή και απόλυτο έλεγχο σε αυτά που ήθελε να πει και τόσα χρόνια δεν τόλμησε. Αυτά που ήθελε να φωνάξει ίσως. Στο ανύπαρκτο κράτος, στις υποτυπώδεις δομές του. Σε λειτουργούς που κοιτάζουν το ρολόι τους περιμένοντας πότε θα σχολάσουν.

Τα είπε όλα. Μέσα σε μία περίπου ώρα που διήρκεσε η συνάντησή μας. Θυμήθηκε τα πάντα. Ακόμα και τη συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στην εφημερίδα μας, ο γιος της ο Μιχάλης, που χάθηκε το 2015. Είχε μιλήσει στη «Ροδιακή» ως χρήστης στις 24 Ιανουαρίου 2007 περιγράφοντας τότε τη δική του μάχη και τον καθημερινό του αγώνα για επιβίωση.

Συγκλονίζει η αφήγηση της δραματικής αυτής υπόθεσης από τη συμπολίτισσά μας. Συγκλονίζει και εκείνους που γνωρίζουν και τους άλλους που δεν έχουν ιδέα τι βιώνουν αυτά τα παιδιά κι οι οικογένειές τους.

Ακόμα πιο πολύ συγκλονίζουν οι αναμνήσεις από όλο αυτό τον αγώνα που έδωσε. Αγώνα ζωής. Μια ολόκληρη ζωή, δίπλα στα παιδιά της. Μέχρι το τέλος.
Κι εκείνα, άφησαν ανεξίτηλη την αγάπη τους για τη μάνα. Ανάμεσα σε ‘κείνες τις νηφάλιες βραδιές και τα θολά πρωϊνά που πάλευαν για να ημερέψουν το θεριό μέσα τους, βρήκαν τον τρόπο να πουν το δικό τους «ευχαριστώ».

Σκάλισα πάνω σε έπιπλα στο σπίτι, τα αρχικά τους κι ελάχιστες λέξεις:
Μ.Κ. ο πρώτος και ένα «Αχ, Μάνα μου» δίπλα του.
Α.Κ ο δεύτερος και ένα «Αχ μάνα μου» κι ίδιος με ένα σταυρό παραδίπλα.

Κι έφυγαν για πάντα, από τη ζωή, όχι όμως κι από τις καρδιές και τη θύμηση εκείνων που τους αγάπησαν και τους πόνεσαν πραγματικά...

Ερ: Βαρύς ο πόνος. Διπλό κακό στο σπίτι σας. Δύο γιοι χτυπημένοι από τον θάνατο των ναρκωτικών μέσα σε διάστημα τριών ετών;
Απ: Μεγάλο το μαρτύριο και η αγωνία. Έναν εφιάλτη έζησαν και έζησα κι εγώ μαζί τους αυτά τα χρόνια. Ο πρώτος μου γιος, ο Μιχάλης, από μικρή ηλικία είχε μπλέξει. Έδωσε μεγάλο αγώνα. Μπαινόβγαινε από το νοσοκομείο. Πήρε παραισθησιογόνα μια φορά. Έπεσε από τον 4ο Όροφο στην ταράτσα που βρίσκεται από κάτω. Έζησε όμως. Ο Θεός του έδινε χρόνια να ζήσει. Είχε πέσει πολλές φορές σε κώμα.
Όπου κι αν πήγαμε, δεν μπορέσαμε να τον επαναφέρουμε. Πήγαμε στο «Γαλήνη», στη Λέρο, σε ό,τι μπορούσαμε. Δυστυχώς δεν τα καταφέραμε.

Ερ: Ο δεύτερος γιος; Πως έμπλεξε;
Απ: Ο δεύτερός μου γιος, ο Αντώνης, ήταν πιο κοντά μου. Είχε τελειώσει τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις. Ήταν καταδρομέας. Ήταν ένα θηρίο, ένας κούκλος, δύο μέτρα. Όταν τελείωσε του ζήτησα να μείνει μακριά από τον αδελφό του. Δυστυχώς δεν έμεινε. Έμπλεξε κι αυτός. Ξεκίνησε δεύτερος γολγοθάς παράλληλος. Και πού δεν τον έστειλα και πού δεν έτρεξα. Και στο ΚΕΘΕΑ και παντού. Μέχρι που τελείωσαν τα χρήματά μου.
Τον έγραψα μετά στον ΟΚΑΝΑ, για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση. Μια έμπαινε και μια έβγαινε με τιμωρίες.

Ερ: Τι τιμωρίες δηλαδή κι από ποιους;
Απ: Από τους ανθρώπους αυτούς εκεί. Δυστυχώς αυτοί είναι κανόνες που ποτέ δεν κατάλαβα. Τα παιδιά αυτά θέλουν αγάπη, κατανόηση. Όχι τιμωρίες.
Πριν τα Χριστούγεννα λοιπόν, το παιδί μου τον είχαν βγάλει από το πρόγραμμα. Τον είχαν από αναβολή σε αναβολή. «Βάλε με στο πρόγραμμα γιατί θα πεθάνω», είχε πει στις αρμόδιες του ΟΚΑΝΑ, εδώ στη Ρόδο. Δεν τον άκουσαν δεν μας άκουσαν. Και να το αποτέλεσμα.
Το ίδιο παρακάλεσα κι εγώ. Ήταν όλοι ανένδοτοι. Επειδή λέει είχε βγάλει φάρμακο εκτός του οργανισμού. Ένα υπογλώσσιο. Το έδωσε σε άλλα παιδιά, επίσης τιμωρημένα. Και η τιμωρία του ήταν αυτή! 5 μήνες εκτός του ΟΚΑΝΑ.

Ερ: Και τι γίνονταν σε όλο αυτό το διάστημα ο Αντώνης;
Απ: Θα σας πω: Σε όλο αυτό το διάστημα, ο γιος μου, αναγκάζονταν όπως καταλαβαίνετε να αναζητά παντού τη δόση του. Όχι εκεί, στο προστατευμένο περιβάλλον του ΟΚΑΝΑ, εκεί δηλαδή όπου το κράτος είχε υποχρέωση να περιθάλψει αυτά τα παιδιά, που είναι άρρωστα. Τι θα έκανε δηλαδή; Άρχισε να ψάχνει. Αγοράζαμε κάθε μέρα για 4 ευρώ αυτά τα χάπια. Σε άλλα παιδιά που έβγαζαν από μέσα στο φάρμακο. Αυτό το λίγο όμως δεν αρκούσε. Ψάχνονταν λοιπόν σε άλλα πράγματα. Κι έτσι ήρθε το μοιραίο.

Ερ: Έτσι άρχισε να ξεφεύγει η κατάσταση;
Απ.: Είχε αρχίσει να βαραίνει το παιδί χρονο με το χρόνο. Έβλεπα και ήξερα ότι μια μέρα θα το έχανα κι αυτό το παιδί μου. Με αυτή την αγωνία ζούσα εδώ και πολλά χρόνια. Περίμενα κάθε πρωί να τον ακούσω στο τηλέφωνο (γιατί έμενε μόνος του) και να μου πει, «καλά είμαι μαμά, πάω κάτω, στο πρόγραμμα».
Επειδή χρήματα δεν του δίναμε, του παρείχαμε τα πάντα σε είδος. Φαγητό, τσιγάρα, ποτά. Δυστυχώς, όμως αυτά δεν του αρκούσαν. Έτσι αναζητούσε χρήματα για να αγοράζει κι άλλα ναρκωτικά. Βρήκε λοιπόν τον τρόπο να ανοίγει αυτοκίνητα.

Μια μέρα πήγα στο σπίτι και κόντεψα να τρελαθώ. Είδα μια μάτσα με χρήματα δίπλα στο σημείο που κοιμότανε.

«Πού τα βρήκες παιδί μου αυτά»; τον ρώτησα.
«Τα πήρα από αυτοκίνητο που άνοιξα» μου απάντησε.

Άρπαξα τα χρήματα και τα πήρα αμέσως στη Δίωξη Ναρκωτικών. Γονάτισα στα πόδια του διοικητή και του είπα, «σε παρακαλώ, ελάτε να τον συλλάβετε. Να τον βάλετε μέσα. Είναι πολλά τα χρήματα, υπάρχει σοβαρός λόγος. Δεν καταλαβαίνει τι κάνει, δε σταματάει πουθενά. Θα κάνει κακό ή στον εαυτό του ή σε κάποιον άλλον.

Ήρθαν οι αστυνομικοί μετά. Τα χρήματα τα παρέδωσαν στον άνθρωπο που του τα πήρε. Το παιδί ήταν σχεδόν σε λήθαργο από ναρκωτικά.

Πού θέλω να καταλήξω; Ότι σε αυτό τον αγώνα, που δίνουν αυτά τα παιδιά και μετά οι οικογένειές τους, πονά η ψυχή τους. Μετά το σώμα.

Τα παιδιά αυτά δεν πρέπει να τιμωρούνται. Η πολιτεία οφείλει να τους παρέχει τα φάρμακα που χρειάζονται. Για να μην κλέβουν, να μην κινδυνεύουν και να μη βάζουν σε κίνδυνο και τους υπόλοιπους.

Ερ: Χειροτέρεψε η κατάσταση μετά;
Απ: Χρόνο με το χρόνο η κατάσταση επιδεινώθηκε. Εκεί που ήταν καλά και ήρεμος, εκεί άρχισε να κάνει σαν τρελός. Έτσι είναι αυτές οι αρρώστιες. Εγώ ήμουν δίπλα του, τον έπαιρνα στον ΟΚΑΝΑ, προσπαθούσα, προσπαθούσαμε.

Τι έχουν δει τα μάτια μου δεν περιγράφεται. Είδα παιδιά να βγαίνουν από μέσα, να κάνουν γκουχ και να βγάζουν από το λαρύγγι τους το χάπι που τους είχε χορηγηθεί νωρίτερα. Εκεί άρχιζε το αλισβερίσι. Το πουλούσαν επιτόπου. Για ν αγοράσουν άλλα ναρκωτικά ή τσιγάρα να καπνίσουν. Άγραφοι νόμοι...!
Το παιδί μου ήξερε ότι τα πάντα υπάρχουν στη Ρόδο. Όλοι οι χρήστες ξέρουν πού να βρουν. Από κοκαΐνη μέχρι ηρωίνη μέχρι τα πάντα.

Ερ: Υπάρχει μέριμνα γι’ αυτά τα παιδιά; Ποιος νοιάζεται γι’ αυτά αν δεν έχουν κάποιο δίπλα τους να τους στηρίξει;
Απ: Ακούστε. Ειδική δεν είμαι αλλά θα σας πω τι έζησα εγώ: Τα παιδιά αυτά λοιπόν είναι άρρωστα. Σαν τους καρκινοπαθείς, σαν τους νευροπαθείς. Πονάνε. Τρελαίνονται όταν έρθει η ώρα να πάρουν το φάρμακό τους. Τίποτα δεν τους πιάνει. Το έζησα εκατοντάδες φορές αυτό. Πού τα πετάνε λοιπόν αυτά τα παιδιά που έχουν τέτοια ανάγκη; Πώς τα τιμωρούν. Τι κράτος έχουμε και τι δομές είναι αυτές; Για φανταστείτε λοιπόν ένα τέτοιον άνθρωπο σε τέτοια κρίση. Δεν θα πάει να κλέψει για να βρει τη δόση του;
Θα γίνει σίγουρα παραβατικός και βίαιος και ακόμα χειρότερα που δεν θέλω να περιγράψω. Κι είναι πάρα πολλά άτομα. Πάρα πολλά...

Ερ: Τι θα θέλατε να πείτε στην κοινωνία της Ρόδου, στους ανθρώπους που θα διαβάσουν τώρα αυτά που μου περιγράφετε;
Απ: Θέλω να πω ότι οφείλουμε να τα αγαπάμε, να τα φροντίζουμε και να τα βοηθάμε όσο μπορούμε αυτά τα άτομα. Αυτό θέλω να πω. Δε θέλουν τίποτα άλλο τα παιδιά αυτά. Είναι παιδιά όλου του κόσμου. Να τα συμπεριφερόμαστε στοργικά θέλουν. Αν δώσουν αγάπη, θα δώσουν κι αυτά αγάπη. Και να είμαστε όλοι κοντά στα παιδιά μας. Αυτό θέλω να πω. Όλη η οικογένεια, είναι σημαντικό αυτό.

Ερ: Τι πρέπει να γίνει άραγε για να αλλάξουμε αυτό που σήμερα δεν είναι αποτελεσματικό γι’ αυτά τα παιδιά όπως όλοι συμφωνούν;
Απ: Από τα όσα έζησα εγώ όλα αυτά τα χρόνια, πρέπει να σας πω ότι το κράτος, θα πρέπει να σταθεί δίπλα σε αυτά τα άρρωστα παιδιά με σοβαρότητα. Να τους χορηγεί καταρχήν τα φάρμακα που χρειάζονται. Να τους βοηθά ουσιαστικά. Να μην τα αφήνει λεπτό να παρανομήσουν. Να τους παρέχει σε είδος (και όχι σε χρήματα με τη μορφή επιδομάτων) ό,τι είναι απαραίτητα για να ζήσουν φυσιολογικά κι αυτοί όπως δικαιούνται.

Ποτέ δεν έγινε κάποια εκδρομή με αυτά τα παιδιά. Ποτέ κανείς δεν τους πλησίασε. Ποτέ κανείς δεν άνοιξε την αγκαλιά τους. Ελάχιστοι οι φορείς κι οι άνθρωποι που βρίσκονται δίπλα του. Το μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας, δεν τα αποδέχεται. Είναι μακριά. Από φόβο, από άγνοια ίσως.

Ερ: Κι έτσι, μόνη δίνατε τη δική σας μάχη... τον δικό σας αγώνα...
Απ: Έδωσα τη ζωή μου γι’ αυτά τα παιδιά. Ας ήταν έτσι όπως ήταν. Εγώ ήθελα να ζήσει όσο το δυνατόν καλύτερα τα χρόνια που του έδινε ο Θεός. Γιατί να πεθάνει με ένα τέτοιο τρόπο; Γιατί τον άφησαν έξω από αυτή την περίθαλψη.

Ερ: Τι θα λέγατε σε μια οικογένεια που έχει μικρά παιδιά, έτσι ώστε να τα θωρακίσει με τον καλύτερο τρόπο από τον κόσμο αυτό των ναρκωτικών, ο οποίος εσάς σας πήρε δύο παιδιά;

Απ: Τα πάντα ξεκινούν νομίζω από τις παρέες ενός παιδιού. Και από τους γονείς που πρέπει να τους ελέγχουμε με ωραίο τρόπο και να είμαστε σίγουροι για την κατάσταση στην οποία βρίσκονται. Όταν δεις ότι είναι σωστά παιδιά και συγκροτημένα, δεν έχει κανείς να φοβάται τίποτα.

Μια μάνα ξέρει και καταλαβαίνει τις αλλαγές στο παιδί της. Αυτό οφείλουμε όλοι να προσέξουμε. Και να είμαστε όσο περισσότερο γίνεται κοντά στα παιδιά μας.

Και τα δύο παιδιά μου, δυστυχώς, εγώ τα σήκωσα από κάτω νεκρά. Δεν μπορώ να περιγράψω τι είδαν τα μάτια μου όλα αυτά τα χρόνια. Εικόνες και καταστάσεις που δεν εύχομαι σε κανέναν άνθρωπο να ζήσει.

Διακονώ την εκκλησία εδώ και δεκαετίες. Δεν έχω αφήσει μοναστήρι για μοναστήρι... Προσευχόμουνα για τα παιδιά μου. Και για μένα να μου δίνει κουράγιο, δύναμη κι υπομονή να το αντέξω όλο αυτό. Να είμαι δίπλα τους.

Είχα δίπλα μου σε αυτό το γολγοθά την αδελφή μου, την οποία ευχαριστώ πολύ πολύ. Είχε και Ανθρώπους με το Α κεφαλαίο που τον αγαπούσαν. Τον κύριο Τρύφωνα, που τον άφηνε να παίρνει ό,τι ήθελε από το κατάστημά του κι εγώ μετά περνούσα και πλήρωνα. Και τους γιατρούς, τους Καραγιάννηδες, που του έδιναν ό,τι μπορούσαν και τον συμβούλευαν καθημερινά.

Θυμάμαι την καλή του την πλευρά. Αυτή θυμάμαι κι αυτή θέλω να κρατήσω. Ένας λεβέντης ήταν. Γάλα, καφέ και τσιγάρα. Αυτά ήταν τα έξοδά του, αυτή κι η απόλαυσή του.

Έφυγε το παιδί μου, αφού με φίλησε την προηγούμενη μέρα δύο φορές. Σαν να το ήξερε. Εύχομαι τα παιδιά μου να είναι τα τελευταία σε αυτό τον πόλεμο...! Τα τελευταία θύματα.